Η λέξη ρεπό παραπέμπει σε ξεκούραση, αλλά μέσα σε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση μπορεί να ισοδυναμεί και με… βαρεμάρα. Ακόμα και αυτοί που χύνουν κιλά ιδρώτα παίζοντας στα ματς, μπορεί να απολαμβάνουν την ευεργετικές ώρες ανάπαυσης, αλλά όταν έχει μπει σε αγωνιστικούς ρυθμούς… σε τρώει το να κάθεσαι.
Οι Ελληνες διεθνείς πέρασαν ένα ελεύθερο πρωινό, άλλοι πηγαίνοντας να σουτάρουν και άλλοι να δουν τις οικογένειές τους, οι αντίπαλοί μας περίπου στα ίδια κινήθηκαν και όλοι μαζί μετά από κάποια ώρα άρχισαν να ασχολούνται με τους δύο «ενεργούς» ομίλους της ημέρας.
Τα μπάζερ μπίτερ άρχισαν να πέφτουν βροχή, οι εκπλήξεις δεν έχουν σταματήσει από την πρεμιέρα της διοργάνωσης και αυτά βλέπουν κι εδώ στο Ζάγκρεμπ και όλοι ελπίζουν. Οι Γεωργιανοί που άφησαν την χαρτοπαιξία και πάνε από μίτινγκ σε μίτινγκ μπας και καταλάβουν πώς βρέθηκαν με 0-2. Ο Κοκόσκοφ το δουλεύει σε στιλ ΝΒΑ με διαρκείς συσκέψεις του επιτελείου, αλλά έχει αρχίσει να τα ψιλοακούει κιόλας. Αλλιώς τα είχαν μετρήσει αυτοί, αλλιώς βλέπουν να τους έρχονται. Ο Πατσούλια έκανε πλάκα στον Αντετοκούνμπο και τον προετοίμαζε για… προσγείωση αύριο, ο Κουφός το πήρε προσωπικά και δε δεχόταν κουβέντα. Ο Σερμαντίνι χαμογελούσε σε όλους και εξασκούσε τα ελληνικά του, αλλά αυτό το παιδί λες και το ‘χει ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη. Και οι δικοί μας, έτοιμοι για τελικό.
Μόνο οι Κροάτες ασχολούνταν σήμερα με το μεταξύ μας παιχνίδι. Οι εφημερίδες «πυροβολούσαν», οι δημοσιογράφοι ήταν από νωρίς στο ξενοδοχείο των ομάδων, ο Περάσοβιτς με ασυνήθιστα πράο ύφος έδινε τις εξηγήσεις του. Δουλειά τους και δουλειά μας. Η Γεωργία είχε μπει στην ημερήσια διάταξη από νωρίς και μη νομίσει κανείς ότι υπάρχει άνθρωπος να την πάρει αψήφιστα.
Δεν είναι μόνο ότι οι πολλοί καλοί παίκτες της δε γίνεται να έχουν ξεχάσει το μπάσκετ, αλλά είναι κυρίως το ότι παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Είναι γνωστό τι λένε για το πληγωμένο θηρίο, εντάξει έστω κι αν το θηρίο παραείναι κολακευτικό για τους Γεωργιανούς, αλλά οι δικοί μας μόνο το πώς θα τους αποτελειώσουν από νωρίς σκέφτονται.
Πέραν του ότι είναι αυτονόητο ότι η ομάδα πάντα μπαίνει για να νικάει, πέραν του ότι η πρωτιά που βιάστηκαν ορισμένοι να πανηγυρίσουν έχει τρία ματς για να κατακτηθεί μεταξύ των οποίων και αυτό με τους φιλόδοξους Σλοβένους, είναι και η κατάσταση στα άλλα γκρουπ τέτοια που δεν επιτρέπει σε κανενός τη σκέψη να… λοξοδρομήσει.
Όταν βλέπεις τους Βέλγους να νικάνε τους Λιθουανούς, που όλοι θεωρούσαν εύκολα πρώτους στο γκρουπ με το οποίο θα έχουμε την πρώτη διασταύρωση, καταλαβαίνεις ότι κάθε υπολογισμός είναι μάταιος. Όταν δε, κοιτάς και τα άλλα γκρουπ και ειδικά αυτό του Βερολίνου που καλώς εχόντων των πραγμάτων μας… έρχεται στα προημιτελικά, τότε απλά κλείνεις το κομπιούτερ.
Σε τελική ανάλυση, δε χρειάζεται και να σπαζοκεφαλιάζουμε όταν υπάρχουν οι Ολλανδοί να κινούνται στον ίδιο χώρο. Ολη μέρα με τα στιλό και τα… κομπιουτεράκια στο χέρια είναι και τα βάζουν κάτω πώς μπορεί να γράψουν ιστορία. Να συνεχίσουν να γράφουν δηλαδή, αφού ήδη το έκαναν νικώντας τη Γεωργία. Ηταν η πρώτη νίκη τους σε Ευρωμπάσκετ μετά από 26 χρόνια, «τότε δηλαδή που η μισή ομάδα ήταν αγέννητη», όπως έλεγαν οι άνθρωποι της ομάδας. Η ήττα από τους Σκοπιανούς τους προσγείωσε, αλλά δεν τους απογοήτευσε. Τα βάζουν κάτω και συνεχίζουν να φλερτάρουν διακριτικά με την ιδέα της Λιλ.
Καθένας με τις αγωνίες του κι εμείς τη δουλειά μας. Στην Εθνική μας όλοι νιώθουν ότι πατάνε γερά στα πόδια τους. Ολοι ξέρουν επίσης ότι αποτελούν μια πρόκληση για τους αντιπάλους και δε θέλουν να επιτρέψουν σε κάποιον να την κατακτήσει. Η πρώτη (ελαφρώς) ηλιόλουστη ημέρα στο Ζάγκρεμπ μετά από ένα διήμερο βροχής, είχε ξεκούραση και ανασύνταξη. Είχε και πολύ λιγότερο μπασκετόκοσμο στην πόλη, αφού οι Σλοβένοι και οι Σκοπιανοί… πετάχτηκαν στα σπίτια τους και θα επιστρέψουν για τη συνέχεια.
Μόνο οι Ελληνες έμειναν εδώ αφού δεν είμαστε δα και γειτονιά. Με τον Γιάννη και το θρυλικό DeuxCheveux του που έκανε και φέτος χιλιάδες χιλιόμετρα με την ελληνική σημαία στο πίσω παράθυρο για να μεταφέρει και πάλι το… αφεντικό δίπλα στην ομάδα που του ομορφαίνει τα καλοκαίρια και που πάντα είναι δίπλα της. Με τον Δημήτρη, μετά από είκοσι χρόνια στο Βανκούβερ, να έχει πάρει την κοπέλα του για να έρθει να δει τους λατρεμένους του και «να την κάνω κι αυτή να νιώσει Ελληνίδα, αλλά να ζήσω κι εγώ το όνειρό μου». Στημένος με τις ώρες πέριξ του ξενοδοχείου των ομάδων, μόνο για να λέει ένα «γεια» και να δίνει ένα χειροκρότημα στα μέλη της Εθνικής. Και μετά, βλέπεις την ευτυχία στο πρόσωπό του.
Από αύριο, επιστροφή στη δράση. Η ομάδα πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα. Και θα το κάνει. Διότι μέρα με τη μέρα εκτός του ότι βελτιώνεται, γεμίζει τους πάντες και με σιγουριά.