«Το δέντρο που πληγώναμε». Είναι ο τίτλος μια ρομαντικής κι ευαίσθητης ταινίας που σκηνοθέτησε το 1986 ο Δήμος Αβδελιώδης. Το «μπάσκετ που πληγώναμε». Είναι ο τίτλος μιας ταινίας που παίζεται από τις αρχές αυτή της εβδομάδας στο ελληνικό μπάσκετ. Μιας ταινίας που το περιεχόμενο της δεν είναι ρομαντικό κι ευαίσθητο σαν εκείνη του Αβδελιώδη, αλλά έχει σκηνές σκληρές, πολεμικές.
Ανακοινώσεις του Ολυμπιακού κατά του Στέλιου Συμεωνίδη. Αλληλομηνύσεις στην ΚΕΔ ανάμεσα σε διαιτητές, στελέχη της ΚΕΔ, τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Κρατήσεις, αυτόφωρες διαδικασίες. Επιστολή των αδελφών Αγγελόπουλων στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με την οποία οι διοικητικοί ηγέτες των ερυθρολεύκων ζητούν την παρέμβασή του και επιμένουν να γίνουν οι τελικοί με ξένους διαιτητές ή να αναβληθούν.
Ε, λοιπόν, δεν είναι το δένδρο που πληγώνεται. Ολάκερο το δάσος του ελληνικού μπάσκετ είναι. Και δεν πληγώνεται από ξένους. Από τους ίδιους του ανθρώπους του μπάσκετ πληγώνεται κι αυτό είναι το πιο θλιβερό.
Και δεν λέμε… Ο καθένας έχει το αναφαίρετο και ιερό δικαίωμα να αντιδρά όταν θεωρεί ότι αδικείται και να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του και κανείς δεν μπορεί να του πει να μην το κάνει.
Από την άλλη, όμως, όλοι μας πρέπει να κοιτάμε αν αυτό που κάνουμε, κάνει κακό στο ίδιο μας το σπίτι. Διότι όλα αυτά που γίνονται αποτελούν βόμβες στα θεμέλια του σπιτιού του μπάσκετ από τους ίδιους τους ανθρώπους που μένουν εκεί.
Ανθρώπους που παλεύουν για το μέλλον του, που προσπαθούν να το κάνουν πιο όμορφο, πιο ελκυστικό, πιο λαμπερό. Και αντί να το παινεύουν και να το βοηθάνε, εκείνοι το δυναμιτίζουν, κι ας ξέρουν ότι στο τέλος κινδυνεύει να πέσει να τους πλακώσει…