Η χρονιά 1987 είναι σημαδιακή για το κείμενο αυτό. Είναι τότε που βγαίνει στις αίθουσες η ταινία, ο τίτλος της οποίας είναι και ο σημερινός μας τίτλος.
Μια ταινία που βρήκε μεγάλη απήχηση στις αίθουσες και ανέβασε ακόμα περισσότερο το μύθο του σπουδαίου Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ενός ηθοποιού που καθιερωνόταν στη συνείδηση του κοινού, ως ¨ο καλύτερος μαζί με τον Πατσίνο¨. Μαζί του και ο Μίκι Ρουρκ, όταν ακόμα ήταν στα πολύ πάνω του, ένα χρόνο μετά τις 9 ½ βδομάδες και μερικά χρόνια πριν τις πλαστικές, που τον παραμόρφωσαν.
Μη ξεφεύγουμε από το μπάσκετ, το 1987 είναι και η πρώτη ολοκληρωμένη χρονιά του Ρόι Τάρπλει στο ΝΒΑ. Απόφοιτος του Μίσιγκαν (1982 – 1986) και επιλογή στο νούμερο 7 του ντραφτ τον Ιούνιο του 1986.
Το ντραφτ που έμεινε στη μνήμη μας και ως ¨καταραμένο¨, αφού εκεί, εκτός του Ρόι, βρίσκουμε ονόματα, όπως του Λεν Μπάιας, του Ντράζεν, αλλά και πολλούς άλλους δικούς μας ή ¨δικούς μας¨. Φασούλας, Βολκόφ, Σαμπόνις, Ρόντμαν, Κεν Μπάρλοου, Ουόλτερ Μπέρι.
Η πρώτη χρονιά του Ρόι στο ΝΒΑ ήταν αυτή που του χάρισε τη θέση στην All Rookie First Team, με παρέα τους Ρον Χάρπερ, Μπραντ Ντόερτι, Τσακ Πέρσον και Τζον Ουίλιαμς. Το μέλλον φάνταζε λαμπρό.
Οι επόμενες χρονιές επιβεβαιώνουν την άνοδο του Τάρπλει και στα 25 του, στους Μάβερικς, φτάνει σε μέσο όρο 17 πόντων και 13 ριμπάουντ. ΄Οπως θα λέγαμε, κινούμενο νταμπλ νταμπλ…
Παράλληλα όμως ο Τάρπλει έκρυβε μέσα του και ένα μυστικό, ένα δαίμονα που έπαιζε με το μυαλό του και τελικά το νίκησε. Ο δαίμονας αυτός δεν ήταν άλλος από τις καταχρήσεις κάθε είδους. Ναρκωτικά, αλκοόλ όσο περνούσε ο καιρός του κυρίευαν το μυαλό και τον υποχρέωναν να διακινδυνεύει την τιμωρία, αν πιανόταν σε κάποιο τεστ.
Το 1989, στην αρχή της σεζόν, ήταν η πρώτη φορά που συλλαμβάνεται και ανοίγει παρτίδες με την αστυνομία και τα πειθαρχικά όργανα της λίγκας. Κάτι παρόμοιο έγινε το 1990 και το 1991 αποβάλλεται από το ΝΒΑ, για την τρίτη παράβασή του.
Τότε βρίσκει καταφύγιο στους Μαιάμι Τρόπικς, μια ομάδα- ¨θίασο¨, από παίχτες απόβλητους του ΝΒΑ, που γυρνούσαν τη χώρα και έπαιζαν για να βγάλουν κάποια χρήματα, σίγουρα πολύ λιγότερα από αυτά που θα κέρδιζαν κανονικά.
Εκεί μπαίνει στο κάδρο η χώρα μας. Με παρέμβαση του Στηβ Γιατζόγλου,που ήταν τότε προπονητής στον ΄Αρη, ο Τάρπλει δέχεται να έρθει στην Ελλάδα, για λογαριασμό του ¨Αυτοκράτορα¨. Η ιστορία αυτή έχει πολύ ψωμί, καθώς ο Ρόι δεν είχε ιδέα τι εστί Ελληνικό μπάσκετ και δεν είχε καμία εμπιστοσύνη ότι θα έπαιρνε τα χρήματά του.
Η διοίκηση έδωσε τις απαραίτητες εγγυήσεις και ο Αμερικάνος μπήκε στο αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη. Ο Θεόφιλος Μητρούδης είχε καταφέρει να ηρεμήσει κάπως τους εξαγριωμένους φίλους της ομάδας, που λίγο καιρό πριν είχαν δει τον εμβληματικό Γκάλη να ντύνεται στα πράσινα, μετά από αφόρητες πιέσεις των αδερφών Γιαννακόπουλων, που ήθελαν ένα αντίβαρο για το Ζάρκο Πάσπαλι, που έκανε ¨ όργια¨ για τον Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη.
Στον Άρη ο Τάρπλει δείχνει δείγματα της τεράστιας κλάσης του και παρά τα προβλήματα τραυματισμών αλλά και αλκοολισμού η ομάδα παίρνει το πρώτο της ευρωπαικό τρόπαιο. Στον αξέχαστο τελικό του Τορίνο, οι Κίτρινοι παίρνουν στο τέλος το θρίλερ με αντίπαλο την Τουρκική Εφές και μαζί το πολυπόθητο Κύπελλο.
Τελικό σκορ 50-48, σε έναν από τους χειρότερους τελικούς όλων των εποχών, αλλά η ένταση και ο φανατισμός ήταν τόσα, που όλα τα άλλα ξεχνιούνται. Ευτυχώς σε κάθε περίπτωση που δε γίναμε μάρτυρες ιστορικού αιματοκυλίσματος, γιατί η κλωτσοπατινάδα εντός και εκτός παρκέ ¨υποσχόταν¨πολλά.
Τέλος πάντων, θυμίζοντας ότι οι Κίτρινοι πέτυχαν μόνο 50 πόντους, παραθέτω το στατιστικό ότι ο Τάρπλει έβαλε 19, πήρε και 18 ριμπάουντ για την πλάκα του. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της κλάσης.
Όλη εκείνη τη χρονιά οι ιθύνοντες της ομάδας προσπάθησαν να τον έχουν από κοντά, για να χαλιναγωγούν τα πάθη του. Σπάνια με επιτυχία. Στο μπαράκι ιδιοκτησίας του Λευτέρη Σούμποτιτς, οι θαμώνες έβλεπαν σχεδόν κάθε βράδυ τον άσο της ομάδας να κατεβάζει τις μπύρες σε…δεκάδες! Ίσως ακούγεται αστείο σε μερικούς, αλλά έδειχνε το βαθύτατο πρόβλημα του Τάρπλει, που τον στοίχειωνε μέχρι το τέλος του.
Την επόμενη χρονιά ο Άρης δε μπόρεσε να τον κρατήσει και την ευκαιρία άρπαξε ο Ολυμπιακός, που τον έκανε δίδυμο με το Ζάρκο, ένα από τα καλύτερα δίδυμα ξένων όλων των εποχών στο μπάσκετ της Γηραιάς Ηπείρου. Ας όψεται ο Κορνήλιος, δε θέλω να επεκταθώ γιατί θα εκνευριστώ και τι μου φταίτε και εσείς.
Εκείνη η χρονιά πάντως παίζει τεράστιο ρόλο στην αγάπη του υπογράφοντος για το μπάσκετ, καθώς σε ηλικία 10 ετών έβλεπα σε Ελλάδα και Ευρώπη τις ελληνικές ομάδες να διαπρέπουν. Φανταστείτε να μην είχε συμβεί και η τραγωδία με το Ντράζεν, τι θα βλέπαμε, αν όντως υπέγραφε στον Παναθηναικό. Κλείνω την προσωπική παρένθεση.
Μετά από 55 ματς στο Ντάλας (ναι…γύρισε στα 30 του), αποκλείστηκε και πάλι λόγω χρήσης ουσιών. Οι δαίμονες δεν τον άφηναν να προχωρήσει μπροστά. Η πόρτα του ΝΒΑ είχε κλείσει πλέον οριστικά για το μεγάλο αυτό παίχτη…
Η συνέχεια περιελάμβανε Ηρακλή, Έσπερο, Κύπρο, Ρωσία, Κίνα και μικρότερες Αμερικάνικες λίγκες. Κάθε χρόνο ήταν και χειρότερος, κάθε μέρα και πιο βαθιά στο πρόβλημα που τον βασάνιζε.
Η μοίρα ήθελε, η τελευταία του ομάδα να είναι στο ίδιο μέρος που μεγαλούργησε στα κολεγιακά του χρόνια. Στο Μίσιγκαν, σε μια ομάδα ονόματι Μίσιγκαν Μέιχεμ (*mayhem = χάος ). Τραγική ειρωνεία, ίσως, αν σκεφτούμε το χάος στο μυαλό του, που τον έσπρωχνε στην άβυσσο.
Στις αρχές του 2015, στις 9 Γενάρη για την ακρίβεια, διαβάσαμε αυτό που πολλοί περιμέναμε, αλλά κανείς δεν ήθελε να δεχτεί. Ο Ρόι έχασε τη μάχη με τους δαίμονες του, φεύγοντας στα 50 του. Η επίσημη ιατρική γνωμάτευση ήταν, βλάβη στο ήπαρ. Λογικό θα πει κανείς, δυστυχώς…
‘Ισως ο πιο ταλαντούχος παίχτης που πέρασε τον Ατλαντικό για να φορέσει φανέλα ευρωπαικής ομάδας. Μερικοί θα διαφωνήσουν, βάζοντας παραπάνω το Ντομινίκ ή κάποιον άλλο. Ο καθένας έχει την προτίμησή του. Το σίγουρο είναι, όμως, ότι οι δαίμονες στο μυαλό του Ρόι δεν πρόκειται ποτέ να επισκιάσουν το πετάρισμα στην καρδιά μας, όταν τον βλέπαμε να παίζει μπάσκετ…
ΥΓ: Για το Ρόι μιλήσαμε με τον κύριο Φάνη Ταρνατώρο. ‘Εναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους την περίοδο της παντοκρατορίας του ‘Αρη. Δίπλα στον μακαρίτη Θεόφιλο Μητρούδη, έζησε από μέσα την άνοδο και την πτώση στις δεκαετίες ’80 και ’90. Οι ιστορίες πολλές, μερικές γνωστές, μερικές βγαίνουν στο φως πρώτη φορά. Θυμηθείτε μαζί μας την εποχή του ” Με το Γκάλη, το Γιαννάκη…και τ’άλλα παιδιά…”