Σχεδόν έτοιμος να μπει μέσα και να παίξει ήταν ο Βλάντε Ντίβατς, παρακολουθώντας τους Γάλλους να απειλούν –στο τέλος του αγώνα- την Σερβία. Αν μπορούσε, θα το έκανε. Οπως, αντίστοιχα, ο Τάρλατς, ο Μποντιρόγκα, ο Στογιάκοβιτς, ο Ντανίλοβιτς, ο Σάβιτς, ο Γιάριτς και ο Γκούροβιτς. Ακόμη και ο ίδιος ο τεχνικός, πια, της εθνικής Σερβίας, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς. Είναι που υπάρχει και ο «τζόκερ», ο Νόβακ Τζόκοβιτς στα κορτ του τένις, ειδάλλως για τους Σέρβους ένα ήταν, είναι και θα είναι το εθνικό σπορ. Το μπάσκετ. Και ας μετρούν διακρίσεις σε πόλο, βόλεϊ, χάντμπολ και λοιπές άλλες δραστηριότητες. Και ας έχουν αναδείξει πλειάδα σπουδαίων ποδοσφαιριστών. Η μπασκετική παράδοση, με γερές ρίζες από την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία (όταν μεσουρανούσαν Ιβάνοβιτς, Ράτζα, Περάσοβιτς, Κόμαζετς, Πάσπαλι), συνεχίζεται, με τρόπο εμφατικό.
Βραζιλία, Ελλάδα, Γαλλία. Κατά σειρά, οι «πλάβι» του –πιο ώριμου από ποτέ- Μίλος Τεόντοσιτς, πέρασαν τα εμπόδιά τους, δείχνοντας ομάδα εντός κι εκτός παρκέ, φτάνοντας ως τον τελικό του Μουντομπάσκετ. Ποιος να περίμενε, ότι έχοντας φύγει από την εποπτεία του καθηγητή Ντούσαν Ιβκοβιτς, θα έβρισκαν ξανά τον τρόπο, να λάμψουν. Οτι θα συνέχιζαν τόσο πειστικά τον δικό τους δρόμο. Ο… καλός ο Μίλος έχει μάθει να δίνει πνεύμα νικητή στο σύνολο, ανεξάρτητα αν στο φινάλε το αποτέλεσμα τον δικαιώνει ή όχι. Η φύση του μεγάλου παίκτη, είναι να παίρνει την ευθύνη, το κρίσιμο σουτ όταν η μπάλα «βαραίνει», να δημιουργεί, να μην κρύβεται. Αν ο Τεόντοσιτς είναι σε καλή ημέρα, αναλαμβάνει το κουμάντο, συμπαρασύροντας τους υπόλοιπους. Το θυμόμαστε και από εποχής Ολυμπιακού, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί και με την ΤΣΣΚΑ.
Γυαλίζει το μάτι του «ψυχρού εκτελεστή», Μπογκντάνοβιτς (μαζί και του Ομπράντοβιτς που τον εμπιστεύτηκε στην Φενέρμπαχτσε), σε παίκτη-αποκάλυψη εξελίσσεται ο Κάλινιτς. Φόβητρο μέσα στην ρακέτα ο Ραντούλιτσα, πανέτοιμοι να κάνουν θραύση, ακόμη και μακριά από το καλάθι, οι Κρστιτς και Στίματς. Αθόρυβος μεν, αποτελεσματικός δε, ο Μπιέλιτσα, που κάποτε παραλίγο να έρθει στον Ολυμπιακό, αλλά προτιμήθηκε τότε, ο Κέσελ. Ο Κάτιτς και ας μην παίζει πολύ, το βιώνει τόσο έντονα, που πετάγεται πρώτος σε κάθε φάση από τον πάγκο. Ομάδα με τα όλα της! Εργο του προπονητή, όπως επίσης των (δασκάλων και) συνεργατών του. Νίκολιτς και Μίνιτς, με πέρασμα από την Ελλάδα (περισσότερο ο δεύτερος), πλαισιώνουν αρμονικά τον –μαθητή τους- Τζόρτζεβιτς. Οι παίκτες του ρόστερ μεγάλωσαν, βλέποντας τον προπονητή τους να κάνει πλάκα στους αντιπάλους του, κάποτε. Πώς να μην περάσουν από την θεωρία στην πράξη και οι ίδιοι, λοιπόν; Η νέα μεγάλη των «πλάβι» σχολή, είναι εδώ…