Στην καρδιά της υψηλής τεχνολογικής εποχής και της θεωρητικής αντιμετώπισης των αντιπάλων μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών, ένας διακριτικός Σέρβος, με ταμπέλα «αμερικανάκι» να τον συνοδεύει, επιστρέφει ασυνείδητα στο παρελθόν… Ο Ιγκόρ Στεφάν Κοκόσκοφ αναβιώνει, έστω και δίχως συγκεκριμένη «αποστολή», τον ρόλο των πάλαι ποτέ «μυστικών πρακτόρων», που επιστρατεύονταν για να «κατασκοπεύσουν» για λογαριασμό μιας ομάδας! Ο βοηθός του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στον πάγκο της Εθνικής Σερβίας/Μαυροβουνίου είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει καλύτερα από κάθε μη Αμερικανό την μεγάλη Νέμεση των «πλάβι», την Ολυμπιακή ομάδα των Η.Π.Α.
Και αν θεωρείται σαφώς ευκολότερο να εντοπίσεις μειονεκτήματα των Άλεν Άιβερσον και Τιμ Ντάνκαν παρακολουθώντας κασέτες, ο κ. Κοκόσκοφ ξέρει περισσότερα πράγματα εκ των έσω. Παραφράζοντας την πασίγνωστη κινηματογραφική ταινία «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», με σκηνοθέτη τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, ο 33χρονος τεχνικός βρισκόταν για μια ολόκληρη σεζόν στο… μυαλό του Λάρι Μπράουν! Βοηθός του Αμερικανού ομοσπονδιακού τεχνικού στους Πίστονς, πανηγύρισαν προ μηνών μαζί το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, όμως στην Αθήνα, οι δρόμοι τους προς το υψηλότερο σκαλί του βάθρου είναι χωριστοί.
Ο πρώτος ξένος full time βοηθός προπονητή στην ιστορία του NCAA και του NBA αποποιήθηκε στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ» την ιδιότητα του «κατασκόπου», χαριτολογώντας. Δεν έκρυψε, πάντως, ότι γνωρίζει καλά τον προϊστάμενό του στο Ντιτρόιτ, σε σημείο, που να μπορεί να βοηθήσει τον «Ζοτς» στην «σκακιέρα» των πάγκων.
Μια ολόκληρη σεζόν με τον κ. Λάρι Μπράουν, ευκαιρία για μάθηση αλλά και… πρόκληση για πιθανή μονομαχία σας στην Ελλάδα;
«Τον πείραζα όποτε δινόταν η δυνατότητα. Δεν κρύβω ότι υπήρχε μια μικρή δόση αμοιβαίας πρόκλησης, αν και ο κόουτς είναι συνήθως σοβαρός και δεν έχει πολλές στιγμές χαλάρωσης στο γήπεδο. Αστειευόμουν συνεχώς για την νίκη μας στον προημιτελικό του τελευταίου Μουντομπάσκετ και του υπενθύμισα πως εμείς είμαστε Πρωταθλητές κόσμου».
Υπάρχουν μυστικά του, που θα μπορούσατε να αποκαλύψετε στον κόουτς Ομπράντοβιτς;
«Δεν πρόκειται ποτέ ο κ. Μπράουν να έβαζε σε κίνδυνο την δουλειά στους Πίστονς, για να μην μου αποκαλύψει συστήματά του, που είχε σκοπό να εφαρμόσει στην εθνική της χώρας του, ούτε εγώ θα γινόμουν ποτέ «κατάσκοπος». Αυτά δεν γίνονται από σωστούς επαγγελματίες και ο κ. Μπράουν είναι ένας από αυτούς. Είναι χαρισματικός και τον θαυμάζω γιατί μπορεί να διαβάσει τα λόγια μου, οπότε, πρέπει να παινέψω το “σπίτι” μου, για μην έχω πρόβλημα μαζί του” (σ.σ. γέλια)»!
Υποθέτω, πάντως, ότι η γνώση της φιλοσοφίας του, θα φανεί χρήσιμη σε ενδεχόμενη αναμέτρησή σας;
«Όταν και αν, βεβαίως, χρειαστεί να τους αντιμετωπίσουμε, θα καθίσουμε να δούμε πώς θα τους σταματήσουμε και τότε, ίσως μπορέσω να βοηθήσω τον “Ζοτς”, αποκαλύπτοντας πράγματα από τον προπονητή Μπράουν. Από το πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά και πώς αντιμετωπίζει καταστάσεις, κυρίως δύσκολες».
Θεωρείτε ότι οι Η.Π.Α. είναι ο κυριότερος ανταγωνιστής σας, λόγω αγωνιστικών και ιστορικά πολιτικών διαφορών;
«Αυτά δεν έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό. Είναι το φαβορί, αλλά οφείλουν να αποδείξουν ότι είναι οι καλύτεροι μέσα στο γήπεδο. Η αποτυχία στην Ιντιανάπολις τους πλήγωσε, αλλά δεν γνωρίζω αν το άγχος θα τους βλάψει, αντί να τους δώσει κίνητρο. Μένει να δούμε κατά πόσο θα επηρεαστούν από τους κανονισμούς της FIBA και την άμυνα ζώνης, αλλά επιδεικνύουν την ομαδικότητα που επιθυμεί ο κ. Μπράουν. Προβλέπω, πάντως, ένα δυνατό τουρνουά, όπου και η Εθνική σας, λόγω των εκδηλωτικών οπαδών θα έχει ένα πλεονέκτημα. Εύχομαι, πάντως, όσο και αν θα σας δυσαρεστήσω, να πάμε καλύτερα από εσάς»!
Πώς ορίζεται για εσάς η έννοια «επιτυχία» στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Ξέρουμε ότι παρά την κακή μας παρουσία στο περσινό Ευρωμπάσκετ, είμαστε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές και οι προσδοκίες είναι υψηλές. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να υποσχεθούμε τίποτα στους συμπατριώτες μας. Είμαστε νέα ομάδα, με απουσίες τις οποίες δεν προτάσσουμε σαν δικαιολογίες».
Πολλοί κάνουν λόγο για ιδιαίτερα αποδυναμωμένη ομάδα, δίχως Στογιάκοβιτς, Ρέμπρατσα, Μίλισιτς, Ντίβατς και Γκούροβιτς…
«Είμαστε μια μικρή σε έκταση χώρα, σαν την Ελλάδα, αλλά, όσο και αν αναδείξαμε μεγάλους παίκτες στο παρελθόν, ποτέ δεν μάθαμε να στηριζόμαστε σε σούπερ σταρ και ονόματα. Ο προπονητής επέλεξε τους 12, κατά την γνώμη του, ιδανικούς για τους Αγώνες. Οι απόντες, στους οποίους αναφερθήκατε είναι σπουδαία ονόματα και θα μας λείψουν, μέχρι την στιγμή που θα πατήσουμε για πρώτη φορά το παρκέ του γηπέδου. Εκεί θα ξεχαστούν όλα».
Οι δύο πρώτοι, πάντως, ουσιαστικά αρνήθηκαν φέτος το εθνόσημο…
«Αν ο κ. Ομπράντοβιτς δεχόταν πιο αργά τον Πέτζα και τον Ρέμπρατσα, θα ήταν άδικος προς τους υπόλοιπους διεθνείς, που μόχθησαν και ίδρωσαν ένα μήνα νωρίτερα για να κερδίσουν μια θέση στην ομάδα. Κάτι, που αν δεν απατώμαι, έγινε και στην Εθνική σας, με τον Τσακαλίδη. Στογιάκοβιτς και Ρέμπρατσα είναι μεγάλοι παίκτες, αλλά το μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ομαδικό άθλημα».
Πάντα στην Σερβία επικρατούσε η απόλυτη συνεργασία μεταξύ των προπονητών… Πώς είναι στα αποδυτήρια, η συμβίωση τόσων σπουδαίων τεχνικών, όπως οι Ομπράντοβιτς, Σάκοτα, Μίνιτς; Θεωρείται ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας;
«Σε κάθε προπονητικό τιμ υπάρχει ο χεντ κόουτς που αποφασίζει. Ο κ. Ομπράντοβιτς ξέρει να ακούει τους συνεργάτες του, αλλά έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Στην Σερβία, όπως καλά είπατε, έχουμε παράδοση συνεργασίας στην Εθνική. Άλλωστε, στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν χωρούν εγωισμοί και δεν μετρούν τα πρόσωπα, αλλά οι νίκες και τα μετάλλια για την υπερηφάνεια της χώρας. Αν, πάντως, προσπαθείτε να μεταφέρεται την ερώτησή σας σε αυτά που ακούγονται περί “λόμπι” μεταξύ των γιουγκοσλάβων προπονητών, δεν καταλαβαίνω γιατί η αγαστή συνεργασία να θεωρείται από κάποια άποψη, ύποπτη και μεμπτή».
Ο κ. Ιγκόρ Κοκόσκοφ είναι επίσης ο νεότερος προπονητής στην ιστορία του σερβικού πρωταθλήματος, καθοδηγώντας την B.C. Βελιγραδίου το 1995, σε ηλικία μόλις 24 ετών! Σε άπταιστα αγγλικά, αφού πρόσθεσε την βεβαιότητά του ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι πετυχημένοι, θυμήθηκε τις πρώτες δυσκολίες στην Αμερική και τον τραγικό λόγο που τον υποχρέωσε να σταματήσει πρόωρα την ενεργό δράση, οδηγώντας τον στην νέα του καριέρα…
Σε μια χώρα με μπασκετική παράδοση, όλα τα παιδιά έχουν όνειρο να παίξουν. Εσείς, αντίθετα, καθιερωθήκατε σε άλλο πόστο και μάλιστα ιδιαίτερα νεαρός. Πώς νιώσατε 24 ετών στην άκρη του πάγκου μιας επαγγελματικής ομάδας;
«Ήταν ένα όνειρο! Πολύτιμες εμπειρίες και παρακαταθήκη για μελλοντική καριέρα, που ξεκίνησε σαν υποχρεωτική. Κάθε παιδί που μεγαλώνει στην χώρα μου, είναι σαν τραβάει με… μαγνήτη την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του! Δυστυχώς, στα 19 μου χρόνια, είχα ένα πολύ σοβαρό αυτοκινητικό ατύχημα, που με κράτησε 9 μήνες στο νοσοκομείο! Βρήκα στους πάγκους το ”μονοπάτι” που ζητούσα, προκειμένου να παραμείνω στον χώρο και τώρα συνειδητοποιώ ότι ίσως ήταν μοίρα να δουλέψω σαν προπονητής».
Πώς αποφασίσατε να ξενιτευτείτε, διασχίζοντας τον δρόμο του αμερικανικού μπάσκετ, που θεωρείται σχεδόν «άβατος»;
«Θα έλεγα ότι ήμουν αρχικά ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση και την κατάλληλη στιγμή. Είχα επισκεφθεί τα πανεπιστήμια του Κονέκτικατ και του Ντιούκ, όπου παρακολουθούσα προπονήσεις και σεμινάρια. Λίγο οι γνωριμίες, λίγο η τύχη και πολύ η σκληρή δουλειά, με κράτησαν στην χώρα. Όταν μου προτάθηκε η θέση βοηθού στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να πω το “ναι”. Το ξεκίνημα, βεβαίως, για έναν ξένο ήταν δύσκολο. Το να καθιερωθείς σε ΝΒΑ ή πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, δύο άκρως ανταγωνιστικές διοργανώσεις με ελάχιστες ανοιχτές θέσεις, έμοιαζε ακατόρθωτο».
Όσο ακατόρθωτο είναι ίσως να καταξιωθεί κάποιος, σαν βοηθός, πίσω από την «σκιά» μεγάλων τεχνικών;
«Δεν είναι φιλοφρόνηση, αλλά ευλογία να μαθαίνεις από προπονητές που έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στον χώρο. Έχω όνειρα, όμως είμαι θιασώτης της φυσιολογικής εξέλιξης και για αυτό θέλησα να έχω σταθερή πορεία. Θα ήμουν πλεονέκτης και αχάριστος αν είχα παράπονο έως τώρα και έχω φιλοδοξίες. Όσο δουλεύεις, θα έχεις πάντα ευκαιρίες να πετύχεις, ενώ μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται και τύχη. Δεν νομίζω πως επισκιάζομαι σαν συνεργάτης σπουδαίων τεχνικών. Το αντίθετο, μάλιστα».
Τελικά, τι είναι καλύτερο; Μέσα στο παρκέ με φανέλα και σορτσάκι ή καθοδήγηση από τον πάγκο;
«Το μπάσκετ είναι άθλημα των ίδιων των παικτών και σκοπός των τεχνικών είναι να βοηθούν και να συνεισφέρουν, τις περισσότερες φορές με πιο ήρεμο μάτι. Ο αθλητής, με την κούραση και την αδρεναλίνη, συχνά χάνει τον έλεγχο, ενώ οι προπονητές τα βλέπουν απ΄ έξω, με καθαρότερο μυαλό. Όλοι όσοι ασχολούμαστε, ζούμε για να παίζουμε, γιατί οι παίκτες δημιουργούν, αλλά το πάθος παραμένει άσβεστο, από όπου και αν προσφέρεις»…
Πηγή: Εθνοσπόρ