Πρόκειται για μία υπόθεση που απασχόλησε το ελληνικό κοινό, και δη αυτό των φίλων του Παναθηναϊκού, για περίπου έναν χρόνο. Ο αρχηγός Δημήτρης Διαμαντίδης, είχε μπει στα 34 χρόνια του και το πρώτο που αναζητούσαν άπαντες τότε, ήταν να βρεθεί ο διάδοχός του. Με τον ίδιο να έχει θητεύσει στους «πράσινους» για τρία χρόνια και να δείχνει τις προοπτικές του, συνδύασαν τον επόμενο ηγέτη με το πρόσωπό του. Για το λόγο αυτόν, η επιλογή του ΝΒΑ και των Μέμφις Γκρίζλις έφερε μία μικρή απογοήτευση στους φιλάθλους. Φάνηκε τελικά, όμως, πως όχι απλά δεν είχε χαθεί η υπόθεση, αλλά η μεγάλη επιστροφή είχε δρομολογηθεί από τότε.
Ο Νικ Καλάθης είναι εκ νέου μέλος των «πρασίνων», με άλλα δεδομένα ωστόσο. Το «ηγεμονικό» συμβόλαιο που του προσέφερε η διοίκηση, τον καθιστά πρωταγωνιστικό πρόσωπο του ρόστερ πια, με τους παράγοντες αυτούς να τον κάνουν να αρνείται να συνεχίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς ούτε το Μέμφις, μήτε το Ντάλας και το Σακραμέντο δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν τους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης. Ο 26χρονος γκαρντ, επομένως, δεν μπορούσε παρά να απαντήσει καταφατικά σε αυτή την πρόταση, επιστρέφοντας στην Αθήνα, ύστερα από δύο χρόνια στο ΝΒΑ και άλλον ένα στη Ρωσία για λογαριασμό της Λοκομοτίβ Κουμπάν.
Εκεί που είχε δείξει, όμως, το σαφώς υπολογίσιμο ταλέντο του, ήταν στο κολλέγιο. Στην Φλόριντα, εξελίχθηκε σε ηγέτη των Γκέιτορς, με τα επιτεύγματά του να τον αναδεικνύουν σε All-Star παίκτη της Νοτιοανατολικής Περιφέρειας. Γεγονός λογικό, αν κρίνουμε από τα στατιστικά του, με 17.2 πόντους, 5.3 ριμπαόυντ, 6.4 ασίστ και 1.9 κλεψίματα ανά αγώνα στη δεύτερη χρονιά του στο κολλεγιακό πρωτάθλημα.
Λίγο αργότερα, έγινε και μέλος της Εθνικής Ανδρών, με την οποία κατέκτησε το τελευταίο της μετάλλιο και πέρα από κάθε προσδοκία. Μία ηρωική προσπάθεια, που κατέληξε στην τρίτη θέση στο Κατοβίτσε, παρά τις ουκ ολίγες μεγάλες απώλειες.
Κάπως έτσι, επιλέχθηκε στο νούμερο 45 του ντραφτ από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, αλλά… τον καλούσε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Έρχεται στον Παναθηναϊκό τη σεζόν 2009-2010, για να εξελιχθεί εκ νέου σε πρόσωπο της «πρώτης γραμμής» της ομάδας. Το «πικ» του ήταν την επόμενη αγωνιστική περίοδο, όπου βοήθησε τα μέγιστα την ομάδα του στο να φτάσει στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα και του πρωταθλήματος Ελλάδος.
Στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, ειδικά, επανήλθε στο προσκήνιο ο ηγέτης των Γκέιτορς, «σβήνοντας» αρχικά τον Ναβάρο στην επική σειρά με την Μπαρτσελόνα. Στο Final-4, δε, συνέχισε στον ίδιο ρυθμό για να «ράψει» ο Παναθηναϊκός το έκτο «αστέρι».
Η σεζόν 2011-2012 δεν εξελίχθηκε παρομοίως, με ένα «κύμα» αποχωρήσεων να προκαλείται. Ένας από τους ανθρώπους που διέβησαν την πόρτα της εξόδου, ήταν και ο Καλάθης. Η νέα διάκριση, όμως, δε θα αργούσε, καθώς την επόμενη σεζόν θα στεφόταν Κυπελλούχος Ευρώπης με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν, κερδίζοντας το Eurocup κόντρα στην Μπιλμπάο του Φώτη Κατσικάρη, καθώς και τον τίτλο του Πολυτιμότερου Παίκτη.
Η σεζόν αυτή, αποτέλεσε το «διαβατήριο» για το «όνειρο» του ΝΒΑ. Τα δικαιώματά του περνούν στους Μέμφις Γκρίζλις, όπου εξελίσσεται σε ρολίστα μεν, χρήσιμο αμυντικό «εργαλείο» δε.
Ειδικά την περασμένη σεζόν, με τον Τόνι Άλεν τραυματία σε ένα σημείο της, έδειξε αυτά τα χαρακτηριστικά, εντυπωσιάζοντας το τεχνικό τιμ των «Αρκουδών», προκαλώντας και το ερώτημα αν θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ισάξιο αντικαταστάτη του.
Σύντομα, όμως, θα κρατούσε το λόγο που είχε δώσει πέρυσι. Φωτογραφιζόμενος με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και την φανέλα του Παναθηναϊκού, έκανε μία δήλωση που θα αποδεικνυόταν πολύ σημαντική για το μέλλον. «Όταν φύγω από το ΝΒΑ, θα παίξω μόνο στον Παναθηναϊκό», είχε δηλώσει ο ομογενής παίκτης.
Κάτι τέτοιο, έγινε πράξη. Η υπόσχεσή του γίνεται πραγματικότητα, με την ευθύνη του πια να είναι διαφορετική. Το αν θα ανταποκριθεί, υπό τις οδηγίες ενός άλλο Σέρβου, του Σάσα Τζόρτζεβιτς, είναι στο δικό του χέρι…