Οι εφηβικές μας αναμνήσεις, η προσδοκία και η διαχρονική αγάπη στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα που είναι πολλά παραπάνω από μια ομάδα. Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΡΛΑΚΗΣ
Λένε ότι η πρώτη αγάπη ποτέ δε ξεχνιέται αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα πρέπει να προχωράμε παρακάτω γιατί η ζωή συνεχίζεται και σου φέρνει καινούργια πράγματα. Η πρώτη αγάπη μας ήταν το 1987 στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» τότε που αν δεν το έχεις ζήσει δε μπορείς να το καταλάβεις. Εμείς οι «μεσόκοποι» το θυμόμαστε καλά, έφηβοι τότε, χωρίς καθόλου μυαλό για διάβασμα κι εξετάσεις και με όλη τη χώρα να ζει στο ρυθμό του Ευρωμπάσκετ και της Εθνικής ομάδας. Σε συνθήκες δύσκολες, με αφόρητο καύσωνα και με διάφορα πολιτικά γεγονότα (δεν είχαν περάσει παρά δύο μήνες από τότε που οι Τούρκοι είχαν βγάλει το «Σισμίκ» στο Αιγαίο και «μύριζε» πόλεμος) όλη η Ελλάδα είχε μόνο μια ασχολία: Το μπάσκετ.
Το χρυσό και φυσικά η όλη ατμόσφαιρα του ’87 σηματοδότησε τον πρώτο μας έρωτα. Και παράλληλα τη μεγάλη δικαίωση ημών που είχαμε «γυρίσει την πλάτη» στην ασπρόμαυρη μπάλα από πολύ μικρή ηλικία και είχαμε πιάσει «στασίδι» στα ανοιχτά γήπεδα με την πορτοκαλί. Τα ανοιχτά γήπεδα που γέμισαν στο αδιαχώρητο από τις μέρες του Ευρωμπάσκετ ’87 και μετά! Για να παίξεις μονό με τους φίλους σου έπρεπε να περιμένεις αφού μοιράζονταν το χρόνο σε κάθε μπασκέτα πολλές παρέες. Υπήρχε και μια «ιεραρχία»: Οι πιο μικροί σε ηλικία πήγαιναν νωρίτερα καθώς μετά τις 6:30-7 το απόγευμα φτάναμε οι «μεγαλύτεροι» για να παίξουμε ως τα μεσάνυχτα. Ακόμα και με κλειστούς προβολείς.
Το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του ’89 και ο θρίαμβος (δεύτερος μετά το ’87) επί των Σοβιετικών- που είχαν και τον Σαμπόνις- στον ημιτελικό, έκανε ακόμα πιο ισχυρό τον έρωτά μας. Σε αρκετούς είχε ήδη ανοίξει ο δρόμος για το επάγγελμα που θα ακολουθούσαμε. Ημέρες δόξας, σεζόν λαμπρές για το μπάσκετ ακολούθησαν. Αλλά εμείς πάντα «καρφωμένοι» στην πρώτη μας αγάπη. Κι ας «πληγωθήκαμε» το ’91. Κι ας μείναμε με το παράπονο για κάτι παραπάνω το ’93. Το ’95 ήρθε η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για πρώτη φορά (μαζί με γκρίνια για την ήττα από τους Γιουγκοσλάβους), το ’97 πήραμε πνοή με τη νέα γενιά που παρουσίασε ο Παναγιώτης Γιαννάκης και παρά τις απογοητεύσεις του ’99 και του ’01 και κάτι λιγότερο το ’03, το ελληνικό μπάσκετ, η Εθνική μας ομάδα, επανέφερε τις στιγμές έρωτα. Στο Βελιγράδι το 2005.
Με το δικό της τρόπο. Με ανατροπές (στην ιστορία ο ημιτελικός με την Γαλλία) με κυριαρχικό παιχνίδι. Νέα κορυφή, νέο χρυσό, το μοναδικό ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα με δύο χρυσά μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ. Και τετράδα το 2007 μετά από έναν τρομερό ημιτελικό (για εμένα ήταν ένα από τα κορυφαία παιχνίδια που έχει κάνει ποτέ η Εθνική ομάδα) αλλά χαμένο απέναντι στους Ισπανούς. Και χάλκινο μετάλλιο παρά τις απουσίες του 2009! Από τότε περιμένουμε ακόμα την είσοδο στα μετάλλια.
Έκτη θέση το 2011, 11η το 2013, πέμπτη το 2015 και όγδοη το 2017. Πάντα προσδοκίες που όμως δεν αποδείχθηκαν αληθινές. Δεκατρία χρόνια μετά το τελευταίο μετάλλιο (και ταυτόχρονα τελευταία είσοδο στην τετράδα) η Εθνική μας ομάδα, η διαχρονική αγάπη, είναι έτοιμη και πάλι να μας δημιουργήσει στιγμές κι αναμνήσεις. «Χαμηλά η μπάλα», υγεία να έχουμε και όλα μπορούν να γίνουν. Η σχέση μας, άλλωστε, δεν πρόκειται ποτέ να χαλάσει. Πάντα θα είμαστε εδώ για την Εθνική μας ομάδα.