Καλό θα ήταν να εξετάσουμε συνολικά και όχι αποσπασματικά, όπως και ρεαλιστικά την ελληνοποίηση του Αμερικανού, χωρίς εθνικές και οπαδικές κορώνες. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης

Αν επιδιώξουμε να αναλύσουμε την υπόθεση του Τόμας Ουόκαπ που πλέον γίνεται διαθέσιμος για την Εθνική ομάδα, κατά πρώτον θα χρειαστεί να πάμε πολλά χρόνια πίσω και κατά δεύτερον οφείλουμε να εξετάσουμε ρεαλιστικά τα γεγονότα. Ο Ουόκαπ δεν αποτελεί σίγουρα την πρώτη περίπτωση «ελληνοποίησης» ενός μπασκετμπολίστα που ουδεμία σχέση έχει με τη χώρα μας από πλευράς καταγωγής. Όμως είναι η πρώτη που γίνεται ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΟΦΕΛΟΣ της Εθνικής ομάδας. Θα μας πείτε ότι ευνοείται και ο Ολυμπιακός από το γεγονός ότι ο Ουόκαπ θα αγωνίζεται πλέον ως γηγενής άρα ανοίγει και μια θέση ξένου παίκτη. Σε μια τέτοια διαδικασία, θα ευνοούταν κάποιος σύλλογος, έτσι κι αλλιώς. Όμως… Ο ίδιος ο Αμερικανός εξέφρασε την επιθυμία να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα. Θα βρίσκεται στη χώρα μας σίγουρα ως το 2027 μετά την ανανέωση της συνεργασίας του με τον Ολυμπιακό. Άρα λοιπόν θα έχει περάσει σίγουρα έξι χρόνια στην Ελλάδα. Και συνεχίζουμε.

Οι «ελληνοποιήσεις» δεν είναι φαινόμενο του 2023 με την υποσημείωση που αναφέραμε παραπάνω: Ο Ουόκαπ έγινε Έλληνας για χάρη της Εθνικής ομάδας. Υπάρχουν αθλητές που έγιναν «πατριωτάκια» κατά το παρελθόν αλλά ευνοήθηκαν οι σύλλογοί τους που «κέρδισαν» θέση ξένου και γι’ αυτό είχαν κινήσει την απαραίτητη διαδικασία. Και κανείς άλλος.

Ούτε ο Τάρλατς, ο Τόμιτς, ο Βούκτσεβιτς, ο Ζεβροσένκο αγωνίστηκαν ποτέ στην Εθνική ομάδα. Παρεμπιπτόντως ο γιός του Βούκτσεβιτς θα μπορούσε, αλλά… Ούτε ο Σοκ, ούτε ο Κούουσμα. Ούτε ο Πρέλεβιτς, ούτε και ο Στογιάκοβιτς που ήθελε αλλά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος επέμενε να κρατήσει αδιάλλακτη στάση επί του θέματος. Εδώ έχουμε το παγκόσμιο φαινόμενο της ελληνοποίησης του Ράντοσλαβ Νεστέροβιτς ο οποίος ουδέποτε αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ ούτε και στην Εθνική ομάδα αλλά τον εκμεταλλεύτηκε ως «κοινοτικό» η Βίρτους Μπολόνια! Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι άλλοι δύο εξ αυτών θέλησαν να παίξουν στην Εθνική Ελλάδας: Ο Μίροσλαβ Πετσάρσκι που μάλιστα είχε ακούσει και τα οργισμένα λόγια του συγχωρεμένου Ντούσαν Ίβκοβιτς («εσύ πρώτα θα είσαι καλεσμένος και μετά θα λες που θες να παίξεις») και ο Ντούσαν Γέλιτς.

Και μάλιστα- αν θυμάστε- είχαν ανακαλυφθεί και πολλά τεχνάσματα: Είτε με βεβαιώσεις αμφιβόλου ειλικρίνειας, είτε με το καθεστώς της «αναγνώρισης εξώγαμων τέκνων»! Μιλάμε για μεγάλη μπάλα, όχι αστεία!

Θα μπορούσαν να είχαν γίνει Έλληνες ο Μπατίστ ή ο Γκιστ; Ναι, θα μπορούσαν μόνο που με τη στάση του πρώην προέδρου της ΕΟΚ δε θα έπαιζαν στην Εθνική ομάδα. Πιθανότατα να βρισκόταν ο Ολυμπιακός τότε στη θέση του (σημερινού) Παναθηναϊκού που διαμαρτύρεται για τον Ουόκαπ.
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ως Έλληνας αγωνίστηκε ο Κερτ Ράμπις, ο γνωστός «Κυριάκος Ραμπίδης» με τεράστια καριέρα και πρωταθλήματα στη συνέχεια με τους Λέικερς στο NBA! Ποτέ δεν έπαιξε στην Εθνική ομάδα.

Άρα λοιπόν το πρώτο που ξεχωρίζουμε είναι ότι ο Ουόκαπ δίνει μεγάλη δύναμη σε μια νευραλγική θέση όπως αυτή του PG, τόσο ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου όσο και με δεδομένη την προσπάθεια για πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Αυτή τη στιγμή είναι μέσα στους κορυφαίους γκαρντ στην Euroleague, πρώτος στα κλεψίματα και τέταρτος στις ασίστ. Μαζί με τον Σλούκα που θα παίξουν παρέα και στην Εθνική, έχουν 11,8 ασίστ (από τις 21,8 του Ολυμπιακού).

Η προσπάθεια που καταβάλει η ΕΟΚ προκειμένου να φύγει από το καθεστώς «νατουραλιζέ» ο Ντόρσεϊ, ίσως να δώσει ακόμη περισσότερη δύναμη στην Εθνική ομάδα, με δεδομένο ότι ο νυν άσος της Φενέρμπαχτσε έχει καταγωγή από την Ελλάδα. Δεν είναι εύκολο, πάντως. Υπάρχει και ο Ναζ Μήτρου Λονγκ στο σχετικό «κάδρο» (και με πληροφορίες ότι θα τον αποκτήσει ο Παναθηναϊκός, ως Έλληνα πλέον αφού έχει καταγωγή από τη χώρα μας).

Που καταλήγουμε; Ότι από τη στιγμή κατά την οποία ένας παίκτης στο επίπεδο του Ουόκαπ εκφράζει επιθυμία να παίξει στην Εθνική ομάδα, τότε οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε σοβαρά και θετικά. Χωρίς «εθνικές κορώνες» όταν έχουμε «καταπιεί» χειρότερα θέματα με παίκτες που ελληνοποιήθηκαν προς χάρη συλλόγων ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ να τίθενται αντιμέτωποι της Εθνικής ομάδας. Αστείο ή τραγικό; Διαλέγετε και παίρνετε.

Αν θέλουμε να το δούμε ρεαλιστικά, το πρόβλημα στη θέση «1» με τον Σλούκα στα 33 και τον Καλάθη στα 34 είναι μεγάλο. Από πίσω δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να μπορεί να σηκώσει βάρος σε υψηλό επίπεδο. Δε μιλάμε για ρολίστα αλλά για παίκτη πρώτης γραμμής.

Κι επίσης το συγκεκριμένο ζήτημα με τον Ουόκαπ θα ήταν καλό να αφυπνίσει τους πάντες ώστε να αρχίσουν οι «ακαδημίες» να δουλεύουν σωστά και να παράγουν, διότι είναι μάλλον τραγικό το ότι δεν έχουμε βγάλει εδώ και χρόνια έναν παίκτη πρώτης γραμμής. Πολύ δε περισσότερο δε συνάδει με την τρομερή αύξηση των ακαδημιών αλλά και των personal trainers στους οποίους καταφεύγουν μικρά παιδιά με τη σκέψη ότι θα τους βοηθήσουν να εξελιχθούν

Αν ήταν έτσι, προφανώς και δε θα υπήρχε ένα τόσο μεγάλο κενό όπως αυτό που παρατηρείται τώρα. Ούτε θα έτρεχαν οι ομάδες της Basket League να διεκδικούν 6+1 ξένους αφού η «μικρή δεξαμενή» Ελλήνων παικτών συνδυαστικά με την υποχρεωτική τους παρουσία, δημιουργεί δυσανάλογες οικονομικές απαιτήσεις.

Καταλήγοντας: Αν κάποιοι πρέπει να αισθάνονται «αδικημένοι» τότε σίγουρα δεν ανήκουν στις τάξεις ενός μεγάλου αθλητικού συλλόγου. Θα μπορούσε να το πει αυτό πχ ο Γουντς ο οποίος βρίσκεται οχτώ συνεχόμενα χρόνια στη χώρα μας, έχει παντρευτεί Ελληνίδα, έχουν δύο παιδιά, προσπαθεί μάταια να πάρει ελληνική ταυτότητα και τελικά αγωνίζεται στο Μαρούσι ως Αμερικανός! Ναι, αυτό είναι άδικο (αν θέλουμε να μιλήσουμε μόνο για αθλητισμό).