Πρέπει να αλλάξει το μπάσκετ, ειδικά στη βάση του και στο αναπτυξιακό του κομμάτι; Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πρέπει να γίνει προτεραιότητα η Εθνική ομάδα όπως επίσης και η εξέλιξη; Αναμφισβήτητα αλλά μισό λεπτό: Ρωτήστε τον εαυτό σας αν τις αντέχετε όλοι. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς τότε θα θυμηθούμε ότι αυτό που γνωρίζαμε ως «Εθνική ομάδα» άρχισε να σπάει και να έχει τα πρώτα ανησυχητικά δείγματα, στο Παγκόσμιο του 2010.
Όχι από το γεγονός ότι η ομάδα έμεινε εκτός οχτάδας αλλά γιατί είχε ήδη γίνει «διάρρηξη» σε όσα πρέσβευε. Θα μου πείτε ότι έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε, άρα μιλάμε για ένα επαρκές διάστημα ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Αμ δε… Το «δηλητήριο» του οπαδισμού και της επιχείρησης αλληλοεξόντωσης των «μεγάλων» πότισε τα πάντα και παρά τις προσπάθειες που έγιναν και γίνονται ακόμα, κάποια πράγματα δε μπορούν να λειτουργήσουν. Οι προτεραιότητες είναι ξεκάθαρες. Κατά μια έννοια αυτή είναι η αρχή του επαγγελματισμού, όσο κι αν μας κακοφαίνεται.
Το άσχημο, όμως είναι ότι αυτές οι «αρχές» φαίνεται ότι έχουν επηρεάσει μόνο τη δική μας Εθνική ομάδα (κι αν υπάρχουν κι άλλες σίγουρα δεν είναι πολλές ούτε κι αποτελούν τον κανόνα).
Είναι απόλυτα λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν υπάρχει «υδροκεφαλισμός» πολύ δε περισσότερο όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα χάος που έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια κι έχει διαμορφώσει μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, ένα οικοσύστημα τοξικό.
Η παρελθοντολαγνεία δεν κάνει καλό ακριβώς επειδή δεν προσδιορίζει την κατάσταση στην πραγματική της διάσταση. Τη λύση και για την ανάπτυξη του μπάσκετ και για την παραγωγική διαδικασία και για την ελκυστικότητα του προϊόντος τη γνωρίζουμε όλοι.
Είστε όμως βέβαιοι ότι μπορείτε να αποδεχτείτε αυτή τη λύση (ή τις λύσεις) βάζοντας σε προτεραιότητα την Εθνική ομάδα; Είστε απόλυτα βέβαιοι (ορισμένοι) ότι οι αρχές που θα πρέπει να υπάρξουν ώστε να προχωρήσουμε αναπτυξιακά και θα θίξουν κάποιες παγιωμένες καταστάσεις, θα γίνουν αποδεκτές χωρίς ξεσηκωμό;
Αν η Εθνική ομάδα δε γίνει ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ για όλους, στην καρδιά και στο μυαλό, τότε δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή εξέλιξη.
Αν το μπάσκετ δεν αντιμετωπιστεί στη βάση του όπως τότε, τις «ρομαντικές» εποχές, τότε δε θα δείτε παραγωγή, αλλά 17χρονους και 18χρονους «αποθηκευμένους» σε ομάδες της Basket League με μανατζαραίους να τρίβουν τα χέρια από χαρά ότι εξετέλεσαν την αποστολή τους.
Αν δεν κυριαρχήσει η αυτογνωσία, σχετικά με το επίπεδο που βρισκόμαστε, το πραγματικό και όχι αυτό που ονειρευόμαστε, τότε ξεχάστε μας. ΣΥΝΤΟΜΑ. Και θα ρίχνουμε ευθύνες γενικώς και αορίστως όταν δε θα έχουμε κάνει το παραμικρό για να συμβάλλουμε στην πρόοδο του προϊόντος.
Από τη στιγμή κατά την οποία θεωρούμε ότι το ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ του ελληνικού μπάσκετ είναι ΜΟΝΟ η διαιτησία (εκεί «κεντράρουν» οι δύο μεγάλοι και πλούσιοι) και όχι η έλλειψη ειλικρινούς συνεργασίας για ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ, τότε συνεχώς θα βυθιζόμαστε στο «τέλμα» της αβεβαιότητας και θα μπλεκόμαστε στα επικοινωνιακά γρανάζια.
Αν πραγματικά θέλουμε αλλαγές θα πρέπει πρωτίστως οι πρόεδροι και οι εκπρόσωποι των σωματείων κι ακολούθως αθλητές, προπονητές, δημοσιογράφοι, ατζέντηδες, φίλαθλοι, γονείς να ρωτήσουν τον εαυτό τους αν θα τις αντέξουν. Με τις fast track διαδικασίες «εξέλιξης» (που βέβαια είναι μια μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα και όχι η βελτίωση) ούτε σουτέρ θα δούμε, ούτε ένας εναντίον ενός ούτε οτιδήποτε συζητάμε.
Όσο βλέπεις σε ανακοινώσεις αθλητών 17 ετών ότι έχουν αλλάξει έξι ομάδες, τότε δε θα έχεις πρόοδο. Όσο ακόμα και το Rising Stars (που θεωρώ εξαιρετική ιδέα) χρησιμοποιείται από ομάδες ως «κίνητρο» σε νεαρούς για να τους «αρπάξουν» από άλλες ομάδες, τότε δε μπορούμε να συζητάμε για σοβαρή νοοτροπία κι εξέλιξη.
Όσο οι πιο εξελίξιμοι νεαροί παίκτες συγκεντρώνονται σε 3-4 σωματεία πανελλαδικά με μόνο σκοπό να «πάρουν το παιδικό ή το εφηβικό» ώστε να το χρησιμοποιήσουν για να γράψουν κι άλλα παιδιά στις ακαδημίες (άρα να αυξηθούν τα έσοδα) χωρίς να ενδιαφέρονται για τη βελτίωσή τους, όχι σουτέρ δε θα δείτε, αλλά ούτε και μπασκετμπολίστες σε λίγο καιρό.
Όσο αυτό που ονομάζουμε παραγωγική διαδικασία και είναι ΙΕΡΟ, παραμένει βουτηγμένο στο τέλμα της εισπρακτικής διαδικασίας και της βιτρίνας, τότε το πρόβλημα θα παραμείνει μεγάλο.
Θεωρώ ότι η ΕΟΚ δεν έχει απλώς να αλλάξει πολλά όσο το να αντιμετωπίσει μια αρρωστημένη νοοτροπία η οποία γιγαντώθηκε εξαιτίας της καθεστωτικής νοοτροπίας και του «βολέματος» που επικρατούσε, με αποτέλεσμα ακόμα και τώρα οποιαδήποτε αλλαγή να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία (ή ακόμα και με χυδαιότητα).
Λάθη θα γίνουν, αστοχίες θα υπάρξουν αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι να δούμε την αλλαγή πλεύσης στη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ να γίνεται πραγματικότητα. Κι ας στενοχωρηθεί κόσμος.
Προσωπικά, ελάχιστα με απασχολεί αν η Ομοσπονδία, στην προσπάθειά της να ξεκολλήσει αυτό το μικρόβιο που έχει βρει πεδίο δόξης λαμπρό στο τοξικό οικοσύστημα του μπάσκετ (και της κοινωνίας) θα βρει κόσμο απέναντί της. Ας τον βρει.
Περισσότερο με τρελαίνει ότι στα social media (από μια άποψη αποδείχθηκαν υπερχρήσιμο εργαλείο για να ξέρουμε ποιος πρεσβεύει τι) υπάρχουν προπονητές, αθλητές ή παράγοντες που κάθε χρόνο τέτοια εποχή επιμένουν για αλλαγές αλλά σε άλλες αναρτήσεις τους ή στη λειτουργία τους εξακολουθούν να πρεσβεύουν αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε.
Ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του: Είναι έτοιμος να δεχθεί τις αλλαγές; Μέχρι τότε θα κρατήσω τα νεύρα, τη στενοχώρια, τα κλάματα των διεθνών μας μετά την ήττα από την Λιθουανία. Αυτή η εικόνα το ότι δεν κοιμήθηκαν το βράδυ (όπως πολλοί είπαν) δείχνει πολλά.
Βεβαίως είχαν απουσίες. Βεβαίως και δεν τους υπολόγιζαν. Βεβαίως κι έχουν δικαιολογίες. Αλλά αυτό το πείσμα είναι η παρακαταθήκη που πρέπει να κρατήσουμε.
Αρκεί να τολμήσουμε. ΟΛΟΙ.