17 χρόνια από τον μεγάλο θρίαμβο. 15 χρόνια από την μεγάλη νίκη της Εθνικής Ελλάδος τον Σεπτέμβριο του 2006 κόντρα στους Αμερικανούς στο Μουντομπάσκετ της Σαϊτάμα. Ο ηλεκτρονικός πίνακας ύστερα από περίπου δύο ώρες αγώνα έγραφε 101-95 υπέρ των Ελλήνων. Ανεπανάληπτο από όποια οπτική και αν το δει κανείς. Όσα και να πούμε όμως, δεν φτάνουν οπότε είναι ώρα να ξετυλίξουμε το κουβάρι εκείνου του μεγάλου θριάμβου.
Το ταξίδι μέχρι το θρίαμβο
Βασίλης Σπανούλης, Μιχάλης Κακιούζης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Δήμος Ντικούδης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Κώστας Τσαρτσαρής, Νίκος Χατζηβρέττας, Παναγιώτης Βασιλόπουλος και φυσικά ο άτυχος Νίκος Ζήσης αποτελούσαν το καλύτερο ρόστερ που είδε ποτέ η Εθνική μας ομάδα, η παρέα που ξεκίνησε μαζί από το 2004 και ανταμείφθηκε κάνοντας το παιχνίδι της ζωής της και γράφοντας ιστορία για ακόμα μια φορά.
Προτού περιγράψουμε σε αράδες το μεγάλο αυτό αγώνα, πάμε να δούμε τι προηγήθηκε. Το ταξίδι ήταν μακρύ και φυσικά καθόλου εύκολο. Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία ήταν οι 5 πρώτοι σταθμοί που η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν έκανε στάση, αντίθετα ήταν εκείνοι οι αγώνες που έβαλε τις βάσεις για την «μαγική» συνέχεια. Στη φάση των 16 ήρθε το πρώτο ματς-παγίδα. Αντίπαλος η Κίνα που ωστόσο δεν στάθηκε εμπόδιο απέναντι στο δομημένο μπάσκετ της Εθνικής. Η Γαλλία έπειτα στους 8 θέλησε να πάρει εκδίκηση για το περίφημο Βάλτο αγόρι μου του 2005 χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αήττητη λοιπόν η Εθνική καλούταν να βγάλει εις πέρας την τεράστια πρόκληση απέναντι στους Αμερικανούς. Ματς δίχως άγχος και κάποιο «πρέπει».
Εκείνο το πανέμορφο πρωί…
Η ημέρα ήταν Παρασκευή και στις 10:30 το πρωί ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας που περίμενε ολόκληρη η Ελλάδα. Η «Dream Team» κατέβαινε σε αυτό το ματς με στόχο να σβήσει την αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και μπροστά τους θα είχαν τους Έλληνες «καμικάζοι», οι οποίοι είχαν μαζεμένη όλη την πίστη τους και όλη την συγκέντρωση τους για ένα παιχνίδι που δεν έμοιαζε με κανένα. Το γήπεδο ήταν γεμάτο από Ιάπωνες και Αμερικανούς, έτοιμους να θαυμάσουν ακόμα μια παράσταση της… τρομακτικής Αμερικής και να πανηγυρίσουν γι’ αυτούς. Με εξαίρεση τον Κόμπι όλοι ήταν εκεί για να στεφθούν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές και να κερδίσουν και πάλι τον σεβασμό που θεωρούσαν ότι τους ανήκει. Ο Άντονι, ο Λεμπρον, ο Χάουαρντ, ο Πολ, ο Ουέιντ έφτασαν με τον αέρα του ΝΒΑ και με τη νοοτροπία πως ουδείς μπορούσε να τους σταματήσει. Ήταν κάτι που φαινόταν, ήταν κάτι που οι Έλληνες παίκτες κατάλαβαν αμέσως. «Say hello to Melo…», φώναζαν όλοι σε κάθε προσπάθεια του τεράστιου Καρμέλο Άντονι οι θεατές και η ομάδα των ΗΠΑ ήταν το απόλυτο φαβορί. Το αγωνιστικό κομμάτι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει για έπαρση. Έτσι είχαν μάθει, έτσι έκαναν, μόνο που αυτή την φορά το αποτέλεσμα θα σόκαρε όλον τον πλανήτη και θα έστελνε την ελληνική ομάδα στον 7ο ουρανό.Η προσοχή στο σκάουτινγκ, σύμφωνα με τον Τομζάνοβιτς (συνεργάτης τους Σιζέφσκι) ήταν στραμμένη στον… σουτέρ Δημήτρη Διαμαντίδη. «Εγώ σουτέρ; Μάλλον έχουν κάνει κάποιο λάθος», είχε απαντήσει ο «Μήτσος» και είχε προσπαθήσει να τους προετοιμάσει.
Το πρώτο ημίχρονο ήρθε για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητα των Αμερικανών. Το τρίποντο του Τζόουνς στο 4ο λεπτό του δευτέρου δεκαλέπτου ανέβασε τη διαφορά στο +12 (33-21). Θα μπορούσαμε να πούμε πως στο κομμάτι της άμυνας, η Ελληνική ομάδα τα πήγε εξαιρετικά. Ωστόσο, οι 21 πόντοι ήταν αρκετά λίγοι για έναν θρίαμβο. Οι διεθνείς μας όμως, κάθε άλλο παρά πτοήθηκαν. Με ρεσιτάλ ομαδικού και ολοκληρωτικού μπάσκετ ανέτρεψαν την διαφορά σε λιγότερο από 5 λεπτά. Σε μια φάση -σήμα κατατεθέν- της αναμέτρησης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς έπαιξε άριστα το pick n roll με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, με τον τελευταίο να βάζει μπροστά στο σκορ την Ελλάδα (39-38) στο 19’ και να ολοκληρώνει ένα εντυπωσιακό σερί 18-5!
Η επιθετική ραψωδία της Εθνικής συνεχίστηκε και στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Κώστας Τσαρτσαρής με τρίποντο έφτασε την διαφορά στο μέγιστο της τιμής της (+14 65-51) στο 24’ και το άπιαστο όνειρο άρχισε να μοιάζει πιο εφικτό από ποτέ. Η Team USA εννοείται πως δεν το έβαλε κάτω και στα τελευταία λεπτά έκανε την ύστατη προσπάθεια να επιστρέψει. Με 2’40” να απομένουν για την λήξη του αγώνα, ο Χάινριχ ευστόχησε σε τρίποντο από την γωνία και μείωσε στους 5 πόντους (91-86). Η απάντηση της “γαλανόλευκης” ήταν άμεση και δια χειρός Βασίλη Σπανούλη. Ο Λαρισαίος γκαρντ με “βόμβα” τριών πόντων έγραψε το 94-86 2’02” για το τέλος, δίνοντας ουσιαστικά τέλος στον αγώνα και το έναυσμα για τα ελληνικά πανηγύρια σε κάθε πλευρά του πλανήτη.
Ποιοι ήταν οι «ήρωες» του έπους;
Αν και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους καλύτερους σε μια τεράστια επιτυχία, παρόλα αυτά κάποιοι τράβηξαν λίγο παραπάνω κουπί από τους υπόλοιπους.
Θοδωρής Παπαλουκάς: Κορυφαίος και μαέστρος της ελληνικής ορχήστρας εντός παρκέ. Οι 8 πόντοι και οι 12 τελικές πάσες που μοίρασε έκαναν φύλλο και φτερό την άμυνα των Αμερικανών.
Δημήτρης Διαμαντίδης: Όταν η ομάδα κολλούσε επιθετικά, ήταν εκεί για να δώσει την λύση και μάλιστα με σουτ στο τέλος των κατοχών. Τελείωσε την αναμέτρηση με 12 πόντους (2/3 τρίποντα) και άμυνες για σεμινάριο.
Βασίλης Σπανούλης: Το καλύτερο του παιχνίδι με την Εθνική. 22 πόντοι με κρίσιμα καλάθια στο τέλος και οι σειρήνες από το NBA ηχούσαν για τα καλά.
Μιχάλης Κακιούζης: Αρχηγός. Τα καθαρό του μυαλό και η ψυχραιμία του 15 π. (6/7 βολές) τόνωσε την ψυχολογία των συμπαικτών του στα δύσκολα.
Σοφοκλής Σχορτσιανίτης: Έμοιαζε ανίκητος και απροσπέλαστος. Η συνεργασία του με τους γκαρντ-δημιουργούς ήταν υποδειγματική, όπως και τα τελειώματα των φάσεων. Υπήρχαν στιγμές που δεν είχε αντίπαλο κάτω από τα καλάθια και οι 14 πόντοι που πέτυχε το αποδεικνύουν.
Αναλυτικά οι πόντοι των παικτών:
ΕΛΛΑΔΑ (Π. Γιαννάκης): Σπανούλης 22 (3), Κακιούζης 15 (1), Σχορτσιανίτης 14, Διαμαντίδης 12 (2), Φώτσης 9, Παπαδόπουλος 8, Ντικούδης 8, Παπαλουκάς 8 (12 ασίστ, 5 ριμπάουντ), Τσαρτσαρής 3 (1), Χατζηβρέττας 2, Βασιλόπουλος.
ΗΠΑ (Μ. Σιζέφσκι): Αντονι 27 (3), Ουέιντ 19 (1), Τζέιμς 17, Χάινριχ 12 (4), Χάουαρντ 10, Πολ 3, Μπος 3, Τζόνσον 3 (1), Μπάτιερ 1, Μπραντ.
Όντως κάτι είχε πάει λάθος με τον τρόπο που διάβασαν το παιχνίδι οι Αμερικανοί, κάτι δεν είχαν προσέξει, κάτι δεν είχαν δει… Άλλωστε η ψυχή και η πίστη δύσκολα διαβάζονται από το σκάουτινγκ μιας ομάδας. Είναι από τις εκπλήξεις που εμφανίζονται μέσα στο παρκέ και δύσκολα έχει απαντήσεις ο αντίπαλος. Επιθετικά οι Έλληνες παίκτες έκαναν ένα παιχνίδι που είχε βγει από την πιο τρελή φαντασία του Παναγιώτη Γιαννάκη και των συνεργατών του.
Οι αντιδράσεις των δύο πλευρών
Ο Ουέιντ, μετά το τέλος του αγώνα, δεν μπορούσε να πιστέψει πως έχασαν μόνο από ένα σύστημα. Αυτό που έπαιζε ο Παπαλουκάς με τον Σχορτσανίτη. Το πικ εν ρολ, οι Έλληνες το εκτελούσαν τέλεια και φάνταζαν ασταμάτητοι. Οι Έλληνες παίκτες μετά τον θρίαμβο τους άρχιζαν να χορεύουν συρτάκι και οι Αμερικανοί παρακολουθούσαν σαστισμένοι. Οι δημοσιογράφοι φυσικά έτρεξαν να βρεθούν κοντά στους Έλληνες διεθνείς. Στο μεταξύ όλη Ελλάδα μετά το τέλος του αγώνα και συγκεκριμένα στις 12 το μεσημέρι βγήκε στους δρόμους για να γιορτάσει έναν μεγάλο θρίαμβο. Να γιορτάσει τις μεγάλες στιγμές εκείνου του αγώνα. Άλλος θυμάται το μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη, άλλος του Τσαρτσαρή, άλλος τα καρφώματα του Σχορτσανίτη, άλλος τις αγκαλιές και το συρτάκι στο τέλος.
Μετά από εκείνο το παιχνίδι οι Αμερικανοί παρέμειναν αήττητοι για δεκαπέντε περίπου χρόνια οπού και έχασαν από τους Γάλλους στο Παγκόσμιο του 2019 στη Κίνα.
Το συμπέρασμα και η ευχή
Η Εθνική ομάδα χαλυβδώθηκε μέσα από την πορεία αυτού του τουρνουά και ουσιαστικά δημιούργησε την νοοτροπία που επέτρεπε στους παίκτες της να πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης πήρε τα… υλικά που είχε και έφτιαξε την «μαγική» συνταγή και οι παίκτες σαν έτοιμοι από καιρό και Πρωταθλητές Ευρώπης δεν σταματούσαν εύκολα. Τα πολλά λόγια που συνόδευαν τους Αμερικάνους ήταν δύσκολο να τους σταματήσουν. Άλλωστε η θεωρεία δεν σταμάτησε ποτέ κανέναν.
Η ώρα και μάλιστα καθημερινή δεν βοηθούσε κανέναν και άπαντες έψαχναν έναν τρόπο να παρακολουθήσουν ένα ματς που έμελλε να περάσει στα κατάστιχα της ιστορίας με τον πιο μαγικό τρόπο. Άλλοι βρίσκονταν στην δουλειά, άλλοι στο σπίτι, άλλοι στο δρόμο, άλλοι ακόμα διακοπές, όλοι, όμως, εκείνο το πρωινό είχαν έναν σκοπό. Να δουν αυτό το ματς. Να δουν ακόμα ένα ελληνικό θαύμα, ίσως το μεγαλύτερο που είχε γίνει μέχρι τότε. Μακάρι να είμαστε τυχεροί και να ξαναζήσουμε και άλλες τέτοιες μεγάλες μπασκετικές στιγμές.
Θυμηθείτε εκείνο τον μεγάλο αγώνα