Καθώς γράφονται αυτές οι αράδες βρισκόμαστε λίγες ώρες πριν την έναρξη του τελικού ανάμεσα στο Περιστέρι και τον Ολυμπιακό. Συνεπώς τουλάχιστον ο τίτλος και ο πρόλογος του κειμένου δεν εξαρτώνται από το ποιος στις 21.15 περίπου θα σηκώσει το πρώτο τρόπαιο της χρονιάς
Εν πάση περιπτώσει, το πρώτο Final-8 στη χώρα μας στέφθηκε με επιτυχία. Αφήνει όμως μια γλυκόπικρη γεύση. Θα μου πείτε γιατί πικρή, αφού πριν λίγο είπες πως είχε επιτυχία. Ας ξεκινήσουμε από τα «πικρά» της διοργάνωσης.
Γιατί άδειες εξέδρες;
Όπως έγινε αντιληπτό, ο τρόπος διάθεσης των εισιτηρίων απέτυχε παταγωδώς. Αν εξαιρέσουμε τον αιώνιο ημιτελικό και το τελικό, οι υπόλοιπες αναμετρήσεις έλαβαν χώρα με άδεια καθίσματα. Η πρωτοβουλία της ΕΟΚ να δημιουργήσει ένα ειδικό πακέτο σύμφωνα με το οποίο με ένα εισιτήριο έβλεπες όλα τα παιχνίδια της διοργάνωσης δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα. Οι τιμές ήταν αρκετά υψηλές και η τσέπη του Έλληνα ίσως δεν τις αντέχει. Βέβαια θα μου πείτε είναι δικαίωμα της κάθε ΕΟΚ να κοστολογεί όπως η ίδια θέλει την κάθε διοργάνωση. Ναι, οκ. Αλλά, η εικόνα του άδειου γηπέδου στο πρώτο Final 8 (σε μια πόλη που αγαπάει το μπάσκετ) μου φαίνεται αποκρουστική την ίδια ώρα που σε τελικό κυπέλλου Νέων της Ισπανίας υπάρχει 8κ κόσμος στο γήπεδο.
Αρκετά γκρίνιαξα και πάμε στα ευχάριστα ή καλύτερα στα αγωνιστικά. Από τη Πέμπτη ως την Κυριακή συνέβησαν αρκετά σε αυτό το Final 8 ώστε να γράψουμε μερικές λεξούλες για το τι είδαμε.
Πανιώνιος: Υποσχέσεις για το μέλλον
Ας το πάρω χρονικά το πράγμα. Ξεκινάω με τον Πανιώνιο. Δεν θα πω ότι ομάδα Β’ Εθνικής κόντραρε μέχρι και το τελευταίο λεπτό της παράτασης ομάδα Α1. Θα πω όμως ότι ο Πανιώνιος καταρχάς δικαίωσε την ΕΟΚ που αποφάσισε να στείλει τη νικήτρια ομάδα του Unicef Trophy στο Final 8 αλλά και έδωσε ένα μικρό μήνυμα ότι σιγά σιγά επιστρέφει. Αν όχι αρχικά στην ελίτ της Ελλάδας, επιστρέφει σίγουρα στη μεγάλη κατηγορία. Οι παίκτες που διαθέτει θα μπορούσαν εύκολα να πρωταγωνιστήσουν σε μια ομάδα της Basket League ενώ μας έδειξε πως ένα νοικοκυρεμένο πλάνο σε παίκτες, σταφ και διοίκηση μπορεί να σε οδηγήσει ψηλά.
Η απογοήτευση και οι άτυχες ομάδες της διοργάνωσης
Ας πάμε στην ΑΕΚ που βρέθηκε ντεφορμέ στη πιο λάθος περίοδο. Μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια δίνει ανελλιπώς το παρόν σε τελικούς Κυπέλλου, στο πρώτο Final 8 του θεσμού έδειξε για κάποιο λόγο αγχωμένη, κουρασμένη και άτυχη (λόγω τραυματισμών) τόσο με Πανιώνιο όσο και με Περιστέρι. Το τρίπτυχο της αποτυχίας δηλαδή.
Κολοσσός και Άρης έδειξαν το πόσο πολύ δουλειά έχει γίνει από πίσω σε επίπεδο προετοιμασίας και τακτικής. Και αν για τον Άρη έμοιαζε απίθανο να υπερκεράσει το εμπόδιο αυτού του Ολυμπιακού, οι Ροδίτες θα μπορούσαν να κάνουν το μπαμ αν δεν είχαν αυτό το ξεκίνημα στο προημιτελικό με τον Παναθηναϊκό.
Το πλήρωμα του χρόνου
Ξεχωριστή αναφορά θα γίνει για τον ΠΑΟΚ αφού προς εκπληξή μου φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων στο προημιτελικό με το Περιστέρι. Το μάρμαρο φυσικά πλήρωσε ο κόουτς Λυκογιάννης αφού πλέον αποτελεί παρελθόν από την ομάδα μετά από δυόμιση χρόνια. Ίσως, ένας κύκλος εδώ να έκλεισε αφού αν με ρωτάτε ο κόουτς θα μπορούσε να είχε κάνει παραπάνω πράγματα ειδικά με τα ρόστερ των δύο τελευταίων χρόνων.
Επιτέλους εξελίξεις (;)
Και πάμε στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού. Καλώς ή κακώς το Τριφύλλι έπαιζε τη δεδομένη στιγμή το πιο ρεαλιστικό στόχο της χρονιάς. Ρεαλιστικό αν αναλογιστούμε πως τα ματς είναι νοκ-άουτ και κακά τα ψέματα είναι ο μόνος τρόπος να κέρδιζαν οι Πράσινοι τον αιώνιο αντίπαλο. Στον ημιτελικό για ένα ημίχρονο ίσως ο Παναθηναϊκός να έκανε το καλύτερο ΤΑΚΤΙΚΑ παιχνίδι του τη φετινή χρονιά. Κατ’ εμέ για πρώτη φορά φέτος η ομάδα είχε σαφή προσανατολισμό σε άμυνα και επίθεση. Εκμεταλλευόταν κάθε miss match που δημιουργούσαν οι αλλαγές του Ολυμπιακού απαλλάσσοντας ταυτόχρονα τον Bacon από το ρόλο του one man show. Στο αμυντικό σκέλος πίεζε στο κατέβασμα και ρίσκαρε τα περιφερειακά σουτ. Στο δεύτερο μέρος, δεν μπορώ να πω πως μπήκε με άλλη νοοτροπία απλά ο Ολυμπιακός έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που λίγο να χαλαρώσεις σε έχει πάρει από το λαιμό. Βέβαια, θα μου πείτε πως το πρώτο εύστοχο σουτ ήρθε στο τέλος της τρίτης περιόδου. Και εδώ μπαίνει ο παράγοντας ψυχολογία σε ένα ντέρμπι. Δεν ξέρω αν μετά από αυτό δρομολογούνται εξελίξεις σε θέμα προπονητή. Ένα είναι σίγουρο πάντως. Πως ενός κακού μύρια έπονται.
Γράφεται ιστορία
Και φτάνουμε αισίως στις ομάδες του τελικού. Το Περιστέρι είναι η ομάδα που δικαιωματικά βρέθηκε το βράδυ της Κυριακής στα Δύο Αοράκια. Από την αρχή έλεγα πως η ομάδα των Δυτικών Προαστίων θα φτάσει μέχρι το τελικό γιατί έχει το άνθρωπο με ένα από τα μεγαλύτερα know how στην Ευρώπη. Και φυσικά έχει όνομα και επίθετο. Βασίλης Σπανούλης. Η ομάδα του κέρδισε με διαφορετικούς τρόπους ΠΑΟΚ και ΑΕΚ έχοντας στο ρόστερ του έναν παίκτη που δικαιωματικά δημιουργήθηκε η συζήτηση αν είναι παίκτης Euroleague. Φυσικά μιλάμε για τον Sylvain Francisco. Αναμφίβολα, ένα μεγάλο βήμα για το Περιστέρι που βρέθηκε πρώτη φορά στην ιστορία σε τελικό Κυπέλλου.
Η επιβεβαίωση της αλήθειας
Κλείνουμε φυσικά με τον Κυπελλούχο για τον οποίο παραδόξως έχω να πω τα λιγότερα. Πολύ απλά γιατί είναι άσκοπο να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Πάντως, η τρομερά καλή δομή του Ολυμπιακού φαίνεται από το γεγονός πως ο Peters μένει εκτός 12αδας του ημιτελικού και στο τελικό είναι ο MVP της αναμέτρησης με 26 πόντους. Αυτό και μόνο του στέκεται θαρρώ ως επιχείρημα για το ότι η ομάδα του Πειραιά είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη.
Κούρασα λίγο, αλλά θεωρώ πως στη τελική τον τίτλο κατέκτησε η ομάδα που πήγε στη Κρήτη για να τον κατακτήσει. Γεύση όπως είπαμε γλυκόπικρη για το πρώτο Final-8 στην Ελλάδα. Έχουμε, φυσικά πολύ δρόμο μπροστά μας για να κάνουμε ένα «Ισπανικό» Final 8. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όπως λέει και ο λαός μας.