Το Final 8 στο Ηράκλειο ήταν απλώς το πρώτο βήμα που ΕΠΡΕΠΕ να γίνει κάποια στιγμή μετά από πολλά χρόνια μιζέριας και δυσφημιστικών καταστάσεων για το μπάσκετ. Πλέον η ευθύνη όλων είναι τεράστια. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Η κόρνα λήξης για το Final 8, του πρώτου στην ιστορία για το ελληνικό μπάσκετ, ακούστηκε κι απομένει να δούμε αν λάβαμε τα μηνύματα που εστάλησαν. Διότι από τη στιγμή κατά την οποία έχουμε να κάνουμε με καινοτομία, σε ό,τι αφορά στα ελληνικά δεδομένα, τότε σίγουρα θα πρέπει να δούμε τα σωστά και τα λάθη, ώστε του χρόνου τα πράγματα να είναι διαφορετικά και σαφώς καλύτερα. Θα μας πείτε, ασφαλώς, ότι αν κάνουμε σύγκριση με το Copa Del Rey στην Ισπανία, θα απογοητευτούμε. Θα σας απαντήσουμε ότι δε μπορεί να γίνει σύγκριση οπότε λάθος κάνετε από την αρχή. Δε μπορούμε να συγκρίνουμε κάτι που έχει καταξιωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο εδώ και χρόνια με κάτι που τώρα άρχισε αφού μάλιστα ως θεσμός είχε απαξιωθεί επί σειρά ετών λόγω τραγικών γεγονότων. Εκείνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να δουλεύουμε σκληρά όλοι, ο καθένας από τον τομέα ευθύνης του και να έχουμε υπομονή ώστε κάθε χρόνο να προοδεύει η διοργάνωση, να παίρνει πράγματα παραπάνω και να εξελίσσεται.
Φέτος ήταν το πρώτο Final 8. Του χρόνου, στο δεύτερο, θα δούμε τι περισσότερο θα γίνει. Σε δύο χρόνια, στο τρίτο, επίσης. Περιμένατε δηλαδή να γίνουμε «Ισπανία» μέσα σε πέντε μέρες; Ούτε καν δύσκολο δεν είναι, πρόκειται για ουτοπία.
Η θετική θέαση των πραγμάτων συνδυαστικά με αυτοκριτική, προφανώς και θα βοηθήσει ώστε να γίνουν ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Αν φτάσουμε στο σημείο να «κατηγορούμε» τους διοργανωτές επειδή έκαναν ένα Final 8 με το επιχείρημα «κοίτα στην Ισπανία» ή «οι προημιτελικοί είχαν κενές θέσεις και ήταν κακή εικόνα» τότε έχουμε χάσει την ουσία.
Τόσα χρόνια αντί να γεμίζουμε, μάλλον αδειάζαμε τα γήπεδα. Ο κόσμος απομακρυνόταν αφού η μέριμνα των προέδρων ήταν πως θα μπουν οι πιο «σκληροί» (με διάφορα τεχνάσματα) στο γήπεδο, παρά το πώς θα δούμε περισσότερο κόσμο.
Αυτό δεν αλλάζει σε «μια μέρα» ούτε με ένα μαγικό χτύπημα του ραβδιού. Ήταν μια όμορφη εκδήλωση, οι διοργανωτές έκαναν ό,τι καλύτερο για τις ομάδες, τα παιδιά της Ομοσπονδίας δούλεψαν πολύ καλά και σκληρά, όλοι φέρθηκαν επαγγελματικά. Υπήρξαν κοινωνικές δράσεις, παράπλευρες εκδηλώσεις. Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερο κόσμο; Ναι. Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερες εκδηλώσεις; Ναι Έγιναν λάθη; Ναι. Όταν δουλεύεις, θα κάνεις και λάθη.
Όμως το καίριο ερώτημα είναι άλλο: Μπορούμε να έχουμε ακόμα καλύτερη διοργάνωση του χρόνου; Είμαι βέβαιος πως ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Όλοι μαζί, ο καθένας από το χώρο ευθύνης του.
Η αλήθεια είναι ότι έγινε το πρώτο Final 8 κάτι που δε φανταζόμασταν ποτέ. Όσοι δούλεψαν γι’ αυτή τη διοργάνωση έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, όσοι ήμασταν εκεί βλέπαμε τους ανθρώπους της ΕΟΚ να μην προλαβαίνουν να κάτσουν, να πάρουν μια ανάσα. Κι αυτό σημαίνει «μεράκι» και κέφι. Του χρόνου, λοιπόν, πάμε για να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.