Τουλάχιστον ο πρώην CEO της Euroleague είναι ειλικρινής έστω κι ως έκπτωτος ομολογώντας ότι εκείνος είχε πείσει τις ομάδες να μη δίνουν τους παίκτες τους στα «παράθυρα» της FIBA. Κι ακόμα μια υποσημείωση για κάποια πράγματα που είπε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης

Αυτό που ανέκαθεν με ενοχλούσε ήταν η λογική των ίσων αποστάσεων στο θέμα της Euroleague και της FIBA για τα «παράθυρα». Αυτό το εντελώς αδιάφορο ως και άδικο «βρείτε τα» που αφαιρούσε από το πολύ σοβαρό πρόβλημα την πραγματική του διάσταση.

Η FIBA δεν είχε κάτι να βρει διότι ήταν ξεκάθαρη από το 2015 όταν κι ανακοίνωσε στην Euroleague την επιστροφή των προκριματικών καλώντας για συνεργασία και για προσαρμογή στο καλεντάρι. Ο Μπερτομέου όχι μόνο δεν άκουσε (κατά το ρεπορτάζ άλλα είπε στην αρχή και στη συνέχεια άλλα έκανε κι έκοψε κάθε διάλογο) αλλά εξακολούθησε το μοναδικό αλαζονικό δρόμο που είχε συνηθίσει τα τελευταία (αρκετά πάντως) χρόνια της ηγεσίας του στην Euroleague.

Ο Μπερτομέου αισθανόταν και ήθελε να είναι ο «Ναπολέων» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έβγαζε «σπυράκια» όταν άκουγε για την FIBA, εξαφάνιζε οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα στην κυριαρχία του αλλά ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ή την αδιαφορία, αν προτιμάτε, των ομάδων/μετόχων. Διότι κι εκείνες είναι ΠΛΕΟΝ συμμέτοχες γι’ αυτό το χάλι που παρατηρείται στα προκριματικά.

Προσέξτε τι δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ισπανικό Μέσο: «Τα παράθυρα ήταν κάτι που είχαμε συζητήσει. Είχαμε μιλήσει γι’ αυτό και έπεισα τις ομάδες πως η θέση της Euroleague δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτή του ΝΒΑ. Οι ομάδες μας δεν ήταν δεύτερης διαλογής και οι ιδιοκτήτες θα έπρεπε να λάβουν τον ίδιο σεβασμό, με εκείνον που λαμβάνουν οι ιδιοκτήτες των ομάδων του ΝΒΑ, να μην νιώσουν πως οι παίκτες τους αγωνίζονται σε μια δεύτερη λίγκα. Έτσι, πήραμε την απόφαση και κανείς δεν δίστασε, κανείς δεν ρώτησε κάτι ή ζήτησε την αλλαγή ενός αγώνα. Όσα ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα δεν είχαν συμβεί από το 2017.

Ας πούμε πως υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι, που μπορείς να ηγηθείς» Δεν υπάρχουν λόγια μετά απ’ αυτό. Είναι ξεκάθαρο ότι το «εγώ» του Μπερτομέου μπήκε πάνω από το μπάσκετ. Είναι η απόλυτη (και ειλικρινής) ομολογία ενοχής για το μπάχαλο που γινόταν και γίνεται ακόμα στους αγώνες των προκριματικών της FIBA.

Με λίγα λόγια δεν υπάρχει κανένα «βρείτε τα» κι αυτή η διπλωματική απάντηση, εξαφανίζεται με τη μία! Δεν είναι ίδια η ευθύνη (κι αυτό έχει μεγάλη σημασία) που ασφαλώς βαραίνει αποκλειστικά τον Μπερτομέου κι ακολούθως τις ομάδες που πείστηκαν από τις πιέσεις του Καταλανού.

Ήμουν πάντα υπέρ αυτής της άποψης και μπορώ να πω ότι τα λόγια του Μπερτομέου με δικαίωσαν. Δε ξέρω, όμως κατά πόσο έχει πάψει η «αλαζονεία» της Euroleague (γενικότερα) αν κρίνω από το περιεχόμενο πρόσφατων δηλώσεων του Γιάννη Σφαιρόπουλου ο οποίος είπε ότι υπάρχει ακόμα και η σκέψη για απουσία των ομάδων της διοργάνωσης από την Κανονική Περίοδο των εγχώριων πρωταθλημάτων και συμμετοχή τους μόνο στα πλέι οφ. Έτσι επί πέντε μήνες θα αγωνίζονται μόνο στην Euroleague.

Αν ισχύει αυτό ως σκέψη είναι η πλέον ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ που θα μπορούσε να υπάρχει. Για παράδειγμα, σκέφτομαι την επαγγελματική (λέμε τώρα…) Λίγκα της Ελλάδας για το διάστημα που δε θα υπάρχουν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Τι τηλεοπτικά, διαφημιστικά, χορηγοί θα υπάρχουν όταν ακόμα και τώρα δε «στριμώχνονται στην ουρά»;

Βέβαια θεωρώ αδιανόητο να σκεφτούν οι Ισπανοί την απουσία από το δικό τους πρωτάθλημα οπότε αυτό με καθησυχάσει. Απορώ όμως για το πώς είναι δυνατό να υπάρχει τέτοια σκέψη, που πλέον κάνει τα εγχώρια πρωταθλήματα να είναι έρμαιο κανονικό 12-13 ομάδων. Είναι ντροπή και μόνο ως σκέψη, όχι ως πράξη.