26 Ιανουαρίου 2020. Σήμερα το ημερολόγιο γράφει 26 Ιανουαρίου 2023. Τρία χρόνια δίχως τον Kobe Bryant. Τρία χρόνια από εκείνη την ημέρα που απλά έκανα μία τελείως άκυρη αναζήτηση στα social media για να δω την ξαφνική είδηση. Όχι καλέ είναι fake. Είπα από μέσα μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά συνηδειτοποίησα πως όχι. Ήταν η πραγματικότητα.
Το ελικόπτερο εκείνη τη μέρα δεν προγειώθηκε ποτέ και το πένθος σε ολόκληρο το μπακετικό κόσμο που μεγάλωσε μαζί του, με τις κινήσεις του ήταν κυρίαρχο. Ήμουν ακόμη δημοτικό όταν έβλεπα τα βιντεάκια του. Εντάξει ναι το ομολόγω και του LeBron έβλεπα. Αλλά, έπαιρνα τις κινήσεις και των δύο. Πόσα άλλωστε παιδιά που πήγαιναν σχολείο έπαιρναν μια μπάλα και αναφωνούσαν: «Είμαι ο Kobe». Πολλά, αναμεσά τους και εγώ.
Φυσικό λοιπόν, το ονομά του να αναφωνείται έντονα αυτές τις μέρες. Δεν είναι μόνο οι τίτλοι του ομαδικοί και ατομικοί, τα στατιστικά του και ο αντίκτυπος στην ομάδα του. Αλλά προφανώς ολόκληρη η επιρροή που άσκησε σε τόσες μπασκετικές γενιές. Πόλλοι άνθρωποι συνδέθηκαν μαζί του όχι μόνο μπασκετικά αλλά και συναισθηματικά. Και αυτό φυσικά δεν πρέπει να το παραβλέψουμε.
Λίγες σκόρπιες σκέψεις για να κλείσει αυτό το κείμενο…
1) Η αφίσα του στο πίσω μέρος της πόρτας του δωματιού μου μπορεί να είναι μισοσκισμένη εξαιτίας της φθοράς του χρόνου αλλά πάντοτε φευγαλέα το μάτι μου πηγαίνει εκεί έστω και για ένα δέκατο.
2) Η ανατριχίλα όταν αντίκρισα τη φιγόυρα του στη πρόσφατη ταινία του NetFlix Redeem Team. «Ακόμα είναι εδώ», φώναξα από μέσα μου
3)Ότι και να γράψω σε ένα θα καταλήγω: Θα είσαι για πάντα στις καρδίες μας!