Τελικά τι μας προσέφερε το τουρνουά «Ακρόπολις» ενόψει της προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας, με τις τόσες απουσίες και προβλήματα που παρουσιάστηκαν; Ας επιδιώξουμε να το αναλύσουμε το θέμα. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Οι ενοχλήσεις που είχε στη μέση του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ήταν ο λόγος που τελευταία στιγμή έμεινε στην άκρη του πάγκου στον τελευταίο (και δυσκολότερο) αγώνα της Εθνικής Ομάδας στο τουρνουά «Ακρόπολις». Μπορεί να ακούγεται κυνικό αλλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την υψηλή εποπτεία των Μιλγουόκι Μπακς που βέβαια θα έχουν από κοντά τον σούπερ σταρ που άλλαξε τη ροή της ιστορίας τους και τους έκανε πρωταθλητές. Ο κόσμος πάντως που γέμισε το ΟΑΚΑ έδωσε ακόμα ένα μήνυμα αφοσίωσης και αγάπης στην Εθνική Ομάδα και- για να είμαστε ειλικρινείς- αποκάλυψε περίτρανα και πόσο «εμπορικό» είναι να διαθέτεις έναν Αντετοκούνμπο σε μια ομάδα με πολύ καλούς παίκτες και τεράστια ιστορία.
Όλα παίζουν το ρόλο τους και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Το πρόβλημα που προέκυψε τους ανάγκασε να δουν και να θαυμάσουν τον Κώστα (και όχι τον Γιάννη) και το παιδί αυτό δείχνει ότι ακόμα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης κι εξέλιξης. Το σίγουρο είναι ότι μαθαίνει, διαβάζει τις φάσεις καλά, έχει αντίληψη και σίγουρα είναι από τους παίκτες που ωφελήθηκαν πολύ μέσα απ’ αυτό το τουρνουά και τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν.
Στο χαμηλό σχήμα που άλλαξε τη ροή του αγώνα με τους Τούρκους, ο Κώστας είχε το ρόλο που θα έχει ο Γιάννης (φαντάζομαι) σε αντίστοιχες καταστάσεις στα επίσημα: Το πεντάρι, με 4 τον Παπανικολάου (ή τον Παπαπέτρου όταν με το καλό επανέλθει) και τρεις γκαρντ. Ο Δημήτρης Ιτούδης πήγε σε αυτό το σχήμα, εκμεταλλευόμενος φυσικά ότι τρεις παίκτες γνωρίζονταν πολύ καλά από την κοινή θητεία στον Ολυμπιακό (Σλούκας, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου) και την προσαρμοστικότητα του Καλάθη ο οποίος έχει δεδομένες αρετές.
Επιμένω ότι ο έμπειρος κόουτς είναι το «ισχυρό χαρτί» της ομάδας καθώς γνωρίζει πως θα αξιοποιήσει το υπάρχον υλικό, εμπνέει σεβασμό και κυρίως εμπιστοσύνη ενώ και ο ίδιος δείχνει «άνετος», δηλαδή σίγουρος για τον εαυτό του. Λογικό είναι αυτό για έναν προπονητή που ανήκει στην κορυφογραμμή της Euroleague. Με την απουσία του Παπαγιάννη και τον τραυματισμό του Γόντικα, ο Κώστας Αντετοκούνμπο βρήκε περισσότερο έδαφος ώστε να εξελιχθεί μέσα από το παιχνίδι, να παίρνει αυτοπεποίθηση και να ετοιμάζεται για το Ευρωμπάσκετ.
Ένας άλλος Κώστας, ο Παπανικολάου, ήταν εκείνος που ξεχώρισε επίσης για το άψογο παιχνίδι του στην άμυνα αλλά και στην επίθεση. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι βρίσκεται παντού μέσα στο γήπεδο και σίγουρα αναδεικνύεται πόσο πολύτιμος είναι με τη νοοτροπία, το πνεύμα και την εμπειρία που διαθέτει. Έπαιξε στο 3, έπαιξε στο 4, κυνήγησε τον Οσμάν και τον Κορκμάζ, σκόραρε μεγάλα τρίποντα, αποδείχθηκε καταλύτης στο παιχνίδι της Εθνικής.
Υπήρξαν κι άλλα θετικά μηνύματα όπως πχ η ενέργεια που βγάζει ο Θανάσης, η σταθερά καλή παρουσία του Κασελάκη, παιδιών δηλαδή που έρχονται από τον πάγκο. Ο Σλούκας βρήκε ρυθμό πλέον, ο Ντόρσεϊ δείχνει πόσο πολύτιμος είναι, ο Λούντζης μάλλον «κλείδωσε» τη θέση του πέμπτου γκαρντ. Ο χαρακτήρας και η αντίδραση που έδειξε η Εθνική ομάδα στα τελευταία 12 λεπτά με το επιμέρους 33-11 είναι επίσης πολύ βασικά στοιχεία. Απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα. Θα μου επιτρέψετε, όμως, να εκφράσω και τον προβληματισμό μου. Οι απουσίες του Γιάννη (έχει χάσει 3 από τα 5 φιλικά), του Παπαγιάννη (δεν έχει παίξει σε κανένα) και του Παπαπέτρου δημιουργούν ένα «θολό τοπίο» γύρω από την ετοιμότητα της ομάδας ενόψει των κρίσιμων υποχρεώσεων.
Πλέον τα φιλικά έλαβαν τέλος, οι αγώνες με την Σερβία και το Βέλγιο εκτός του ότι είναι επίσημοι έχουν και μεγάλη σημασία ενόψει της συνέχειας για την πρόκριση στο Παγκόσμιο. Και μάλιστα ελάχιστα 24ωρα μετά θα έχουμε και το τζάμπολ στο Forum στο Μιλάνο για το Ευρωμπάσκετ. Ουσιαστικά έχουμε δει την Εθνική ομάδα να παίζει χωρίς (και ελάχιστα με) τον Γιάννη, χωρίς το βασικό της σέντερ (Παπαγιάννης) ενώ ένα σημαντικό στέλεχος θα χάσει 100% τους αγώνες με Σερβία και Βέλγιο (Παπαπέτρου).
Κάποιες τελευταίες σκέψεις, η μια για το Ακρόπολις και η άλλη για το BCL. Η αποδοκιμασία στον Εθνικό ύμνο της Τουρκίας (ή οποιασδήποτε χώρας) δε φανερώνει πολιτισμό ή ανωτερότητα αλλά καφριλίκι. Πρωτίστως σέβεσαι τον εαυτό σου και αυτή η αποδοκιμασία δεν το έδειξε αυτό. Το χειροκρότημα στον τραυματισμό του Τούρκου παίκτη αλλά και τα αντιπολεμικά πανό ήταν θετικά. Ως εκεί.
Όσο για το BCL; Βλέποντας τη φωτογραφία με τους προπονητές των ομάδων μετά τη συνάντησή τους, ανακάλυψα κάπου στο βάθος τον Βασίλη Σπανούλη. Αναρωτήθηκα αν στο BCL έχουν πάρει χαμπάρι τι τους έτυχε με την έλευση του Βασίλη Σπανούλη, ως προπονητή του Περιστερίου, στη διοργάνωση! Ακόμα κι αν ο ίδιος ήθελε να κάτσει πίσω- πίσω, κανονικά τον παίρνεις σηκωτό και τον πας μπροστά, στην πρώτη σειρά! Έτσι απλά. Είμαι βέβαιος ότι δε διαθέτει η διοργάνωση μεγαλύτερη προσωπικότητα από τον Σπανούλη, οπότε το να φαίνεται μετά βίας το κεφάλι του δεν το λες και τόσο θετική εικόνα.
