Τρία χρόνια μετά την άνοδο του στην Α1, το Μαρούσι το 2001 θα έγραφε την δική του ιστορία στην Ευρώπη, καθώς η ομάδα του Βαγγέλη Αλεξανδρή θα κατακτούσε το Κύπελλο Σαπόρτα στην Βαρσοβία και θα έφερνε το 10ο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Ελλάδα, μέχρι εκείνη την στιγμή.
Μεγάλος πρωταγωνιστής της ομάδας των Βορείων προαστίων στον τελικό κόντρα στην Σαλόν, ήταν ο τότε 32χρονος Αμερικάνος, Τζίμι Όλιβερ, όπου με 31 πόντους σήκωσε στις πλάτες του το Μαρούσι, καθώς στα πρώτα λεπτά του αγώνα οι παίχτες του Βαγγέλη Αλεξανδρή, έδειχναν μουδιασμένοι λόγω της απειρίας τους. Οσο περνούσε η ώρα έπαιρναν τα πάνω τους και πέρασαν για πρώτη φορά μπροστά στο σκορ με 24-22, αυξάνοντας μάλιστα την διαφορά και στο +15.
Ωστόσο στα τελευταία λεπτά του αγώνα οι Γάλλοι έφεραν και πάλι το παιχνίδι στα ίσα και οι δύο ομάδες, πάλευαν πόντο πόντο για το ποια θα επικρατήσει και θα κάνει το τρόπαιο δικό της. Με το σκορ στο 69-69, ο Φαλέκας πέτυχε μεγάλο τρίποντο, αλλά και πάλι η Σαλόν απάντησε με τον ίδιο τρόπο, ισοφαρίζοντας με τον Όουεν σε 72-72. Με 15’’, όμως, να απομένουν για την λήξη του αγώνα, ο Σωτήρης Νικολαΐδης κέρδισε φάουλ και από την γραμμή των ελευθέρων βολών, πέτυχε τους δύο πόντους που έστειλαν το Μαρούσι και μάζι του όλη την Ελλάδα, στον έβδομο ουρανό.
Ο τότε κόουτς της ομάδας των Βορείων Προαστίων μίλησε αποκλειστικά στο Baskeblog.gr για αυτή την επιτυχία:
Το Μαρούσι ήταν η πρώτη ομάδα εκτός της παραδοσιακής μεγάλης πεντάδας (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Αρης και ΠΑΟΚ) μέχρι τότε, που κατάφερε να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα, πως σας έκανε να νιώσετε που πετύχατε κάτι τόσο ξεχωριστό;
Ήταν μια απίστευτη επιτυχία για τα δεδομένα της εποχής, για την ίδια την ομάδα του Αμαρουσίου η ο οποία τότε μετρούσε την τρίτη της συμμετοχή στην Α1 και κατάφερε να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα. Ένα όνειρο που το έχουμε όλοι, προπονητές παίχτες και παράγοντες. Μια τόσο μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία, με τα σημερινά δεδομένα η ομάδα του Αμαρουσίου θα ήταν υποχρεωμένη να αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα, δηλαδή μπορείς να καταλάβεις ότι ήταν κάτι τεράστιο. Ήταν μια συλλογική προσπάθεια, δεν ήταν μόνο των παιχτών και των προπονητών, ήταν της διοίκησης του τότε δημάρχου κ. Τζανή, ο οποίος στήριζε αυτή την προσπάθεια, φυσικά της οικογένειας Βοβού που ήταν αρωγός όλης αυτής της προσπάθειας και χωρίς όλους αυτούς, δεν θα είχαμε καταφέρει να πετύχουμε αυτή την επιτυχία. Το γεγονός ότι επετεύχθη κάτι τέτοιο ήταν και απόρροια δύο ετών δουλειάς, σχεδόν με το ίδιο υλικό, μόνο μικρές προσθαφαιρέσεις γίνανε, μόνο τον έναν ξένο είχαμε αλλάξει, πήραμε τον Τζίμι Όλιβερ στην θέση του Χένρι Τέρνερ. Τα παιδιά δούλεψαν υποδειγματικά, ήταν τα περισσότερα ελληνόπουλα, δεν ήταν μεγάλα ονόματα, ήταν όμως παιδιά που είχαν αγάπη για το μπάσκετ, δουλεύανε με πολύ μεγάλη προσήλωση και είχαμε καταφέρει να κάνουμε μια ομάδα οικογένεια, που ήταν πολύ σκληρή στο παιχνίδι της, είχε επιθετικό ταλέντο και μάλιστα μια χρονιά είχαμε τερματίσει ως πρώτη επίθεση στην Α1 και χάρις σε όλα αυτά τα στοιχεία, καταφέραμε και πραγματοποιήσαμε αυτή την μεγάλη επιτυχία.
Τι κλίμα υπήρχε πριν τον αγώνα, πιστεύατε ότι θα φέρετε την Κούπα στην Ελλάδα;
Κοίταξε ήταν όλη η διαδρομή, δεν ήταν μόνο το συγκεκριμένο παιχνίδι, εγώ βλέποντας ότι πηγαίναμε πολύ καλά στην Ευρώπη, έριξα όλο το βάρος της προσπάθειας μου εκεί, δηλαδή θα μπορούσαμε να είχαμε τερματίσει και δυο θέσεις ψηλότερα στην Α1 εκείνη την χρονιά, αλλά προετοίμαζα την ομάδα για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, γιατί έβλεπα ότι είχαμε μια εξαιρετική πορεία στην Ευρώπη και όλος ο προσανατολισμός των προπονήσεων και των αγώνων, ήταν πάνω σε αυτό το πλάνο. Έτσι άρχισα να το προετοιμάζω από την στιγμή που είδα ότι έχουμε την δυνατότητα να πάμε μακριά. Ονειρευόμουν την στιγμή που θα είμαστε όλοι μαζί στο αεροπλάνο, που θα είχαμε δίπλα μας τους συγγενείς μας, τους φίλους μας και τους οπαδούς μας και θα πηγαίναμε να παίξουμε σε ένα παιχνίδι γιορτή για εμάς. Όπως και έγινε, εκείνη η ομάδα δεν είχε κανένα άγχος, καθώς από μόνη της η συμμετοχή στον τελικό ήταν επίτευγμα πολύ υψηλό. Οπότε δεν χρειαζόταν να παροτρύνω παραπάνω τους παίχτες μου, ήξερα ότι και για αυτούς, όπως και για εμένα και για την ομάδα, ήταν κάτι ξεχωριστό. Ήθελα να είναι χαλαροί, να απολαύσουν το παιχνίδι και να παίξουν σύμφωνα με τις δυνατότητες τους, κάτι το οποίο και συνέβη. Όλα αυτά συνέβαλαν στην διαμόρφωση ενός κλίματος χαράς, ικανοποίησης και όλα αυτά βγήκαν στο αγωνιστικό μέρος.
Υπήρχε κάποιος παίχτης που θα ξεχωρίζατε από το ρόστερ της ομάδας, που η προσωπικότητα του μπορεί να βοήθησε λίγο παραπάνω στο να φτάσετε σ’ αυτή την κατάκτηση;
Κακά τα ψέματα, τότε ο Τζίμι Όλιβερ ήταν το επιθετικό ατού μας και μας βοηθούσε ειδικά με το μακρινό σουτ, σε όλη την διάρκεια της σεζόν. Αλλά από εκεί και πέρα ήταν μια ομάδα, που ο κάθε παίχτης, από τον πρώτο μέχρι τον δωδέκατο είχε τον ρόλο του και την συμμετοχή του, δηλαδή έμπαινε ένα παιδί να παίξει πέντε λεπτά, να μην αναφέρω όνομα γιατί θα αδικήσω κάποιους και να είχε συγκεκριμένη αποστολή και συμμετοχή στην πορεία. Οπότε δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιον, εγώ σε όλα τα παιδιά τότε, τους είπα αυτή η επιτυχία θα μας ενώνει πάντα, έχουμε γίνει πλέον συγγενείς γιατί οποιαδήποτε αναφορά γίνει σε αυτή την επιτυχία θα πρέπει να αναφέρονται όλα τα ονόματα και είναι κάτι το οποίο το ζούμε και πάλι όλοι μαζί.
Την ώρα που έληξε το παιχνίδι, ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις και τα πρώτα σας συναισθήματα;
Είμαι άνθρωπος γενικά που δεν μου αρέσουν οι ακραίες εκδηλώσεις, ούτε στις επιτυχίες, ούτε στις αποτυχίες. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να τα ρετουσάρω όλα αυτά στο μυαλό μου αργότερα, που θα είμαι ήρεμος, βέβαια ήταν έντονα τα συναισθήματα, ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας μου, αλλά την χαρά μου την μοιράστηκα μαζί με τους παίχτες μου, τους ανθρώπους της ομάδας, τον κ. Βοβό, τους φιλάθλους που είχαν έρθει, ήταν μια στιγμή που έπρεπε να απευθυνθώ σε πολύ κόσμο, να μιλήσω με πολύ κόσμο να τους φιλήσω, γενικά την χάρηκα έντονα, αλλά μέσα στα πλαίσια τα συνεσταλμένα, όχι τα εκρηκτικά.
Τι σκέφτεστε κάθε χρόνο όταν ξημερώνει η 17η Απριλίου, είναι ιδιαίτερη μέρα για εσάς;
Είναι ξεχωριστή ημερομηνία για εμένα, όχι μόνο γιατί εσείς οι δημοσιογράφοι το θυμόσαστε και το ξαναγράφετε, αλλά γιατί θα έρθω σε επαφή και με πολλά παιδιά, με πολύ κόσμο από το Μαρούσι και οι μνήμες εκείνη την στιγμή επανέρχονται έντονες στο μυαλό μου, είναι μια επέτειος πολύ ευχάριστη, γιατί ξυπνάνε έντονα και δυνατά συναισθήματα.
Τα δεκάλεπτα: 24-22, 38-33, 60-51, 74-72
Μαρούσι (Αλεξανδρής): Φαλέκας 13(1), Μασλαρίνος 4, Όλιβερ 31(3), Αμάγια 17(1), Εφθίμοφ 7, Νικολαϊδης 2, Μαρμαρινός, Βουρτζούμης
Σαλόν (Ερβ): Τζάκσον 13(2), Όουενς 7(1), Λι 19 (4), Γκούλιας 10, Τόμιτς, Οστρόφσκι 13(1), Βεσπάσιεν, Άι 6(2), Ζιφά 4