Ο αθλητισμός γενικότερα και το μπάσκετ ειδικότερα είναι ένα τεράστιο και αχανές πεδίο για συναισθήματα, όμορφα και δύσκολα, με τις στιγμές που γίνονται σε ένα γήπεδο τόσο για τους απόλυτους πρωταγωνιστές εντός των τεσσάρων γραμμών όσο και για εκείνους που βρίσκονται έξω από αυτές ή στις κερκίδες να ζουν κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο στο μεγάλο εύρος του χωροχρόνου. Ωστόσο, όσο σπάνιες και αν είναι, δε γίνεται να φύγουν ποτέ από το νου.
Ο Περικλής Ταυρόπουλος είναι ένας από τους προπονητές για τους οποίους η αποτελεσματικότητα, η μεθοδικότητα αλλά και η υστεροφημία αρκούν για να κάνουν στην άκρη οι συστάσεις, με τον έμπειρο τεχνικό να έχει περάσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του είτε με μια μπάλα στα χέρια είτε προσπαθώντας να διδάξει σε άλλους πως αυτή μπαίνει στο καλάθι. Σε αυτό λοιπόν, το μεγάλο καράβι της ζωής του στο μπάσκετ και την καθημερινότητα, ο κόουτς Ταυρόπουλος έχει έρθει αντιμέτωπος με πολλά -καλά και κακά-, αλλά στο τέλος της ημέρας έχει γράψει με το δικό του χέρι τη δική του μοίρα σε ένα σπορ που και αυτός βοήθησε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο στη χώρα μας κατά τις περασμένες δεκαετίες.
Διαχρονικά, οι επιτυχίες του με τον Παπάγου θα είναι πάντα αυτές που θα αναλογιστεί κανείς όταν μελετάει τον μύθο που άφησε πίσω του ο έμπειρος τεχνικός -με τις ανόδους, τις νίκες και την παραμονή στην Α1 (νυν Basket League) να μιλούν φυσικά από μόνες τους για εκείνες τις τρομερές φουρνιές της ομάδας αλλά και τις χαρές που μοίρασε στην ευρύτερη γειτονιά του Παπάγου και του Χολαργού εκείνες τις εποχές. Ωστόσο, ένα από τα πολλά “σπίτια” στα οποία πάντοτε υποδέχεται με χαμόγελα και αναμνήσεις δεν είναι άλλο από εκείνο του Έσπερου Καλλιθέας, εκεί δηλαδή όπου επέστρεψε ως αντίπαλος πριν από μερικές ημέρες και συγκεκριμένα το περασμένο πλέον Σάββατο (29/10) για την αναμέτρηση των γηπεδούχων με τον Πανιώνιο.
Αν και ενδεχομένως η πιο τρανταχτή του επιτυχία με την αρμάδα από την Καλλιθέα να μην είναι άλλη από την ιστορική άνοδο από τα… αλώνια της Β Εθνικής στα σαλόνια της Α2 Ανδρών (νυν Elite League) κατά την περίοδο 1986-1987, όταν σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα όπου την πρώτη με την όγδοη θέση τη χώριζαν μόλις τρεις βαθμοί οδήγησε τον Έσπερο στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και στο 4ο διαχρονικά πρωτάθλημά του στον κόσμο της τρίτης τη τάξει εθνικής κατηγορίας, κανείς δε θα πρέπει να ξεχνάει φυσικά και την επιστροφή του στην ομάδα όπου έκανε πολλά από τα νεογνά του βήματα στο μπάσκετ το 2020.
Ουσιαστικά, αν και το τρομερό ξεκίνημα της τάξης του 3/3 με 16 πόντους διαφορά στον πίνακα του σκορ κατά μέσο όρο κόντρα σε ΚΑΟΚ, Αργοναύτη Ραφήνας και ΑΣ Παπάγου πήγε στράφι εξαιτίας της άγαρμπης διακοπής των εθνικών κατηγοριών ελέω της επέλασης της πανδημίας του κορονοϊού, το απόλυτο “έπος” δεδομένων πάντοτε των συνθηκών θα λάμβανε χώρα την επόμενη σεζόν (2021-2022). Τότε λοιπόν, ο Περικλής Ταυρόπουλος -διαθέτοντας στα χέρια του ένα από τα πιο ταπεινά μπάτζετ της λίγκας- όχι απλά κατάφερε να εκπληρώσει τον αρχικό στόχο της σεζόν, που δεν ήταν άλλος από την παραμονή στον 1ο όμιλο της Β Εθνικής, αλλά παίζοντας θεσπέσιο μπάσκετ κατά διαστήματα έφτασε να διεκδικεί από το… πουθενά την άνοδό της στον κόσμο της Α2 Ανδρών. Έχοντας μάλιστα, την 5η καλύτερη επίθεση σε όλο το πρωτάθλημα, την 4η καλύτερη στο Νότο αλλά και την κορυφαία στο δικό της γκρουπ, η ομάδα της Καλλιθέας δια χειρός Ταυρόπουλου ντύθηκε Σταχτοπούτα και ετοιμάστηκε από νωρίς για το δικό της παραμύθι.
Πλέον, από ρόλο underachiever ο Περικλής Ταυρόπουλος έχει πλέον την αποστολή να οδηγήσει την ιστορική ομάδα του Πανιωνίου και πάλι εκεί που αξίζει στη χρόνια πορεία της στα πέπλα του ελληνικού μπάσκετ και να κάνει αυτό που ίσως κάνει καλύτερα από τον καθένα. Να χαρίζει στο κοινό, στους παίκτες και στη διοίκηση των ομάδων που καθοδηγεί ιστορίες.